Autobus jak zwykle przemierza drogę serpentynową, by dowieźć do Ojcowa spragnionych widoków i oddechu przyrodą mieszkańców pobliskiego Krakowa. Zatrzymuje się jednak kilka kilometrów przed najbliższym przystankiem, tuż za granicą lasu. Z kursowego „ogórka” wysiada starszy pan z laską. Poprawia palto, zakłada kapelusz i jak zawsze wybiera drogę przez las. Las, który zachwycał go do tego stopnia, że już w okresie międzywojennym zaczął tworzyć plan rezerwatu w Dolinie Prądnika, która w jego opinii szczególnie zasługiwała na ochronę. Czy tak wyglądały wycieczki profesora Szafera do Ojcowa? Według lokalnych mieszkańców to właśnie droga przez wąwóz Korytania była Jego ulubioną trasą. Może dlatego okazały niegdyś buk, przy którym zapewne nie raz zatrzymywał się wspomniany autobus, nazwano jego imieniem. Możemy dziś w tym miejscu wspomnieć profesora, patrząc na położoną w pobliżu malowniczą skałkę i niewielką przydrożną kapliczkę.

Dziś nie przejdziemy pieszo wąwozu Korytania, jak to miał w zwyczaju Władysław Szafer. Teren został objęty ochroną ścisłą i nie prowadzi tędy szlak turystyczny. Jest to jedno z najbardziej naturalnych, dzikich i tajemniczych miejsc Ojcowskiego Parku Narodowego. Wystarczy przejść drogą serpentynową, która doprowadzi nas aż do dna Doliny Prądnika, by zobaczyć zbocza wąwozu. Możemy się tylko domyślać, jakie wrażenie robił na profesorze rosnący tu bukowo-jodłowy las, ze względu na jego naturalność i górski charakter, spotykane tu gatunki grzybów, roślin i zwierząt. Wśród miejscowych krążyły różne opowieści o tym wąwozie, nazywano go nawet Straszydłem, a u jego wylotu stawiano kapliczki. Jedno ze stromych urwisk, widoczne z drogi do dziś, zwane jest Piekiełkiem. W pewnym starym przewodniku po Ojcowie przeczytamy: (…) w powietrzu unosi się jakaś tajemniczość, jakieś tchnienie, jakby tu był pobyt duchów nie z tego świata. Profesora to najwidoczniej nie przerażało.

Droga serpentynowa biegnąca od Murowni doprowadza nas właśnie do tego miejsca. Formy skalne, przypominające bastiony ogromnej bramy, znane są chyba większości odwiedzających Ojcowski Park Narodowy, głównie dzięki podręcznikom szkolnym, pocztówkom, zdjęciom i filmom publikowanym w Internecie. Przechodząc przez skalną bramę, dojdziemy dziś niebieskim szlakiem do Jaskini Łokietka i miejscowości Czajowice. Kiedyś, jeszcze w okresie średniowiecza, przemierzali tę drogę kupcy, kierując się z dobrami w stronę Krakowa. W tym czasie przez dolinę wiódł ważny szlak handlowy, łączący ówczesną stolicę Polski ze Śląskiem. Jeśli dobrze wpatrzymy się w bok jednego z bastionów, dostrzeżemy obraz z wizerunkiem Matki Boskiej Częstochowskiej, który został umieszczony w tym miejscu, aby zachować pamięć o powodzi z lat 30. XX wieku. Woda płynąca od strony bocznego wąwozu sięgała aż do miejsca, w którym zawieszono obraz. Z przodu dostrzeżemy naruszoną strukturę skały. Umieszczono tu niegdyś tablicę upamiętniającą powstanie w latach 20. ubiegłego wieku drogi serpentynowej. Było to duże wydarzenie. Na jej oficjalne otwarcie, któremu towarzyszyło odsłonięcie tablicy, przybył nawet ówczesny prezydent, prof. Ignacy Mościcki. Z lokalnych opowieści wynika, że profesor Szafer wraz z innymi przyrodnikami, widząc wmurowaną tablicę, nie mógł pogodzić się ze zniszczeniem tak pięknej, naturalnej formy skalnej. Tablica zniknęła więc którejś nocy, a jej dalsze losy pozostają nieznane.

Z uwagi na zasługi profesora dla ochrony tego terenu, budynek muzeum (obecnie Centrum Edukacyjno-Muzealne) nazwano jego imieniem, choć historyczna nazwa tego dawnego obiektu to hotel „Pod Łokietkiem”. Przez wiele lat muzeum gromadziło zbiory eksponowane na tradycyjnej wystawie w dolnych salach. W górnej części wciąż znajduje się pracownia naukowo-badawcza. Obecnie w budynku mieści się nowa, multimedialna ekspozycja. Zobaczymy tu salę geologiczną, rekonstrukcję jaskini wraz z wykopem archeologicznym, makietę Parku, salę z wystawionymi zabytkami archeologicznymi i kośćmi pradawnych zwierząt. Duże wrażenie robi także część z kolekcją trójwymiarowych zdjęć i diorama prezentująca różne środowiska wraz z ich mieszkańcami. Dopełnieniem są filmy o przeszłości geologicznej i największych atrakcjach Parku. Warto jednak zwrócić uwagę na niewielką salkę poświęconą bohaterowi naszej wycieczki. Jest to tzw. kącik Szafera. To tu dzięki decyzji rodziny profesora zgromadzono pamiątki: wydawnictwa, dyplomy, odznaczenia, zdjęcia, mikroskop, a nawet kapelusz. Warto w tym miejscu zastanowić się, czy potrafimy, podobnie jak kiedyś profesor, spojrzeć dziś z szacunkiem i troską na powierzone nam dziedzictwo, którego doświadczamy w Ojcowskim Parku Narodowym.