Pierwszy etap podróży prowadzi nas na północ Krakowa, w okolice Prądnika Czerwonego. Oczywiście istnieje kilka wariantów trasy, choć najciekawszą i najspokojniejszą zdaje się ta przez okolice Dworca Głównego, Wesołą z Muzeum Odona Bujwida i parkiem Strzeleckim, starą część Olszy z Białuchą, przejściem podziemnym pod torami na końcu ul. Rakowickiej oraz dworem Potockich, Prądnik Czerwony z parkiem Zaczarowanej Dorożki, starą zabudową ul. Naczelnej i Sudołem Dominikańskim, leniwie płynącym po osiedlu. Grunt, żebyśmy się stawili pod cmentarzem Batowickim, założoną w latach 20. XX wieku nekropolią, jedną z największych w Krakowie. Spoczywają tutaj m.in. znaczące postaci polskiej sztuki i muzyki – Jerzy Bereś, Andrzej Zaucha czy Bogdan Łyszkiewicz.

Po chwili zadumy zmierzamy już przez most nad kolejową trasą prowadzącą w stronę Warszawy, skręcamy w prawo i opuszczamy Kraków. Meandrując między polami, docieramy zaraz do Węgrzc, a właściwie do przysiółka Sudół, który po chwili ustępuje miejsca pierwszym zabudowaniom Bosutowa, rozsianym po okolicznych wzgórzach. Można tu spotkać sarny oraz bażanty i poczęstować się jabłkiem lub śliwką z jednego z rosnących w okolicy drzew owocowych. Przy domu weselnym skręcamy z głównej drogi w ul. Dziekanowicką, która wznosi się między polami (droga gruntowa, uwaga na kamienie). Za chwilę dołącza do nas szlak rowerowy. Na górce niespodziewanie rozległy widok na Nową Hutę, w tle panorama Beskidów (przy dobrej widoczności dostrzeżemy Mogielicę z jednej i Babią Górę z drugiej strony), nad nami zawisa w poszukiwaniu zdobyczy pustułka. Po kilku minutach Dziekanowice z kapliczką. Skręcamy w stronę Batowic, by po chwili puścić się pędem w lewo, w stronę Raciborowic (zjazd bardzo ostry), których zabudowania możemy podziwiać przed sobą. Asfaltowa droga zmienia się w ścieżkę wśród łąk i pól – znak, że docieramy do Doliny Dłubni, której będziemy przez jakiś czas towarzyszyć. Ale zanim skręcimy w lewo, za znakami czerwonego szlaku rowerowego, podjeżdżamy obok ujęcia wody do centrum wsi, gdzie na pagórku stoi efektownie odnowiony późnogotycki kościół.

Historia kościoła pw. św. Małgorzaty w Raciborowicach sięga XV wieku. Ufundował go słynny kronikarz i duchowny Jan Długosz, który był pierwszym proboszczem tutejszej parafii. Murowany kościół jest jednonawowy, z prostokątnie zakończonym prezbiterium zwieńczonym sklepieniem krzyżowo-żebrowym. Zwraca uwagę kunszt kamieniarski – ciemne cegły, nazywane zendrówkami, układają się w romby, tworząc piękne wzory na fasadzie budowli. Wyposażenie jest barokowe, choć zachowały się fragmenty prawdopodobnie renesansowych fresków oraz XV-wieczny krucyfiks. Obok kościoła znajdziemy drewnianą dzwonnicę, pomnik św. Jana Pawła II, który spędził tu kilka miesięcy jako kleryk Karol Wojtyła. Całości założenia dopełniają dobrze utrzymane ogród i mały cmentarz z 1830 roku, do którego prowadzi wąska aleja wysadzana jesionami (na cmentarzu m.in. groby polskich lotników walczących w II światowej oraz grobowiec działacza chłopskiego Franciszka Ptaka).

Wracamy nad Dłubnię i skręcamy w górę rzeki ledwie widoczną śródpolną ścieżką (czerwony szlak rowerowy). Odtąd poruszamy się rzeczną doliną (rzekę mamy po lewej ręce), nie bacząc na zanikającą od czasu do czasu drogę (miejscami chaszcze, choć na dłuższym odcinku szuter). Dłubnia – niegdyś, jak mówią podania i dokumenty, rzeka o szerokości ośmiu metrów – dziś tylko miejscami przekracza dwa metry. Choć i tak zdarza jej się zalewać okoliczne pola i gospodarstwa. Dla ochrony cennych przyrodniczo obszarów w 1981 roku utworzono Dłubniański Park Krajobrazowy, którego powierzchnia sięga od Raciborowic po źródła Dłubni w Jangrocie i Trzyciążu, na Wyżynie Olkuskiej. W tamtym kierunku zmierzamy, płosząc spod kół kuropatwy i nasłuchując żabich koncertów. Wyjeżdżamy z doliny za Książniczkami i główną drogą kierujemy się w stronę Młodziejowic (tam zabytkowy drewniany młyn i dwór, niestety, w marnej kondycji) oraz Michałowic (odnowiony dwór stojący w zadbanym parku). Nie jedziemy w stronę centrum wsi, lecz za znakami niebieskiego szlaku rowerowego skręcamy w prawo ulicami Nad Dłubnią i Koźlica (krótki, choć ostry podjazd).

Po chwili jesteśmy nad stawami w centrum Masłomiącej, gdzie można spotkać łabędzie i łyski. Skręcamy w lewo w stronę Michałowic, jednak przed mostem nad Dłubnią odbijamy w prawo ul. Akacjową. Czeka nas wyjątkowo piękny odcinek wysypaną białym kamieniem drogą, wijącą się malowniczo nad rzeką, wśród dzikich jabłonek i drobnych skałek (po prawej stronie). W końcu docieramy do boiska lokalnego klubu piłkarskiego i skręcamy w prawo (uwaga, brak ścieżki), objeżdżając je od strony skromnych trybun, które, co zupełnie nietypowe, są usytuowane na kilkumetrowej skarpie nad murawą. Trasa wiedzie trawersem zbocza, między rzędami plastikowych krzesełek, by za moment zwieźć nas na gruntową drogę. Docieramy do Zerwanej (10 km z Raciborowic, 25 km z Krakowa), małej wioski wciśniętej między las (po prawej) i krajową siódemkę (po lewej stronie).

Zerwana to miejscowość, którą często mijamy, mknąc samochodem – lub szosowym rowerem – ze Słomnik do Krakowa. Tym razem jednak zatrzymujemy się przed najpiękniejszym domem we wsi, okolonym bujnym ogrodem z owocowymi drzewami, zadowolonym z życia stadkiem pawi oraz ulami ustawionymi w kolorowe rzędy. W ogrodzie wyróżnia się majestatyczna kaplica z figurą św. Jana Nepomucena z XVIII wieku. Sam zbudowany w 1917 roku dom nie byłby tak atrakcyjnym turystycznie kąskiem, gdyby nie fakt, że oprócz części mieszkalnej wydzielono w nim aptekę (budowniczy i właściciel domu Maksymilian Jarzębiński był aptekarzem). Stąd jego nazwa – dom z apteką. Zresztą napis „Apteka” do dziś widnieje nad przęsłem przy wejściu do tej części budynku. W środku możemy zobaczyć oryginalne wyposażenie – wagi, meble, szkło apteczne – i chwilę odetchnąć.

Opuszczamy szlak rowerowy i zamiast dalej nad Dłubnią, jedziemy w prawo, drogą w stronę Woli Więcławskiej (nowy asfalt). Dalej nawierzchnia nieco się pogarsza, za to otwiera się ładny widok na okoliczne wzgórza porośnięte gęstymi lasami, skąd często schodzą sarny i dziki. Przed tablicą z nazwą kolejnej miejscowości (Zalesie) odbijamy w prawo. Szutrową drogą wjeżdżamy do gęstego lasu (najpierw lekki podjazd, za gajówką zjazd, uwaga na kamienie). Po kilkunastu minutach przyjemnej jazdy wyjeżdżamy pod Goszczą (nowy asfalt). Po lewej stronie mijamy należące do kompleksu leśnego wzgórze, do prawej łąki i stadninę koni. Następnie przejeżdżamy pod wiaduktem kolejowym (jest tu stacja kolejowa na trasie Kraków – Słomniki) i po chwili docieramy do centrum wsi.

Warto zajrzeć do zespołu dworskiego zbudowanego w połowie XIX wieku, dziś starannie odnowionego. To właśnie tu gen. Marian Langiewicz ogłosił się w marcu 1863 roku dyktatorem powstania styczniowego. Niedaleko stoi XVIII-wieczny kościół pw. św. Wawrzyńca oraz niewiele późniejszy cmentarz. Z Goszczy udajemy się do Polanowic (lekki podjazd), a stamtąd, krążąc ulicami prowadzącymi wzdłuż torów kolejowych, przedostajemy się do Niedźwiedzia (stacja PKP).

Wjeżdżamy na główną drogę do Słomnik – tylko po to, by zaraz odbić w prawo, w stronę kopulastego wzniesienia. Chwilę potem meldujemy się w centrum wsi, pod cmentarzem i kościołem pw. św. Wojciecha (18 km z Zerwanej, 43 km z Krakowa). Warto zatrzymać się i pozwiedzać okolicę. Sam kościół jest godzien uwagi: murowany, gotycki, pochodzący z XV wieku, choć pod koniec wieku XVIII wyposażony w klasycystyczną fasadę. W środku gotycka rzeźba Matki Boskiej z Dzieciątkiem (ok. 1420 r.) czy malowany na desce obraz hołdu Trzech Króli (początek XVI wieku), zaś dookoła park, plebania, dzwonnica. Sto metrów dalej w gęstym parku stoi efektowny pałac Wodzickich z przełomu XVIII i XIX wieku, klasycystyczna budowla z czterokolumnowym portykiem, obecnie służąca zespołowi szkół. Jeszcze kawałek dalej, nad brzegiem Szreniawy, znajdujemy dobrze zachowany młyn z początku XX stulecia. Czerwony szlak rowerowy wyprowadza nas przez mostek na nadrzeczne pola i łąki. Skręcamy w lewo i poruszamy się ledwie widocznym duktem wzdłuż meandrującej Szreniawy (piękne widoki). Po prawej stronie dostrzegamy asfaltową drogę, na którą wyjeżdżamy znad rzeki.

Wśród łagodnych pagórków majaczą kopuły kościoła w Słomnikach, my zaś stoimy przed słomnickim cmentarzem żydowskim – a właściwie tym, co z niego zostało. Na założonym w 1898 roku kirkucie nie zachowały się oryginalne macewy. Staraniem ludzi dobrej woli z Polski i Izraela cmentarz uporządkowano i postawiono cztery pomniki w kształcie nagrobków. Przypominają one nazwiska rodzin żydowskich mieszkających niegdyś w Słomnikach. Dziś cmentarz w posiadanie przejęła natura. Przejeżdżamy obok charakterystycznego drewnianego domku pociągniętego różową farbą i docieramy do centrum miasta (niedaleko stacja kolejowa). Przecinamy siódemkę tuż przy zrujnowanej synagodze z końca XIX wieku. Budynek, który niegdyś mieścił również cheder i mykwę, został w czasie II wojny światowej zdewastowany przez hitlerowców. Następnie służył jako kino, magazyn i warsztat. Teraz, mimo że niszczeje opuszczony, nadal robi wrażenie potężną sylwetą.

Czerwonym szlakiem rowerowym dostajemy się na słomnicki Rynek (krótki, ostry podjazd) o typowej dla małych miasteczek parterowej i jednopiętrowej zabudowie. Rzucamy okiem na gmach neoromańskiego kościoła pw. Bożego Ciała, po czym brukowaną ulicą włączamy się do ruchu siódemką. Szybko mijamy centrum miasta, a po kilku minutach zjazdu skręcamy w prawo, w stronę Prandocina. Ani się spostrzeżemy, już pokonujemy wzniesienie i przed oczami staje nam bryła świątyni (4 km ze Słomnik, 7 km z Niedźwiedzia, 25 km z Zerwanej, 50 km z Krakowa).

Kościół pw. św. Jana Chrzciciela to jeden z najważniejszych zabytków sztuki romańskiej w Małopolsce. Zbudowany na początku XII wieku (fundatorem był prawdopodobnie komes Prandota Stary, protoplasta rodu Odrowążów) z ciosów piaskowca, jednonawowy, kryty stropem budynek przebudowano w XV wieku (zamiast jednej z absyd postawiono gotyckie prezbiterium z cegły). Wciąż jednak dostrzeżemy romańskie detale o wielkiej wartości artystycznej – reliefy plecionkowe nad portalem wejściowym czy fryz arkadowy. Wewnątrz możemy zobaczyć późnomanierystyczny ołtarz główny. Bryła prezentuje się elegancko i kształtnie. Gdzieniegdzie dostrzeżemy efekty częściowej przebudowy kościoła na cele obronne. Obok dzwonnica, cmentarz i plebania. Doskonałe miejsce, by zażyć nieco odpoczynku w cieniu wyniosłych drzew i nabrać sił do dalszej jazdy.

Spod kościoła udajemy się w prawo, w stronę krajowej siódemki. Skręcamy w stronę Miechowa i po chwili odbijamy w lewo. Mijamy Prandocin-Iły i zjeżdżamy w stronę torów kolejowych (stacja Smroków). Dalej pod górę (długi i męczący podjazd) przez Zagaje Smrokowskie, gdzie sporo starych drewnianych chat i murowanych domów z czerwonej i białej cegły. Na grzbiecie rozległe widoki na wzniesienia Wyżyny Miechowskiej i okoliczne lasy i pola, gdzieniegdzie pojedyncze gospodarstwa. Objeżdżamy wieś Celiny i – zamiast skręcić główną drogą w stronę Sieciechowic – jedziemy dalej prosto, docierając po chwili do Władysławia, skąd w lewo ostrym zjazdem (uwaga na nierówny asfalt i kamienie) przedostajemy się na drogę łączącą Iwanowice z Gołczą. Tym sposobem znów jesteśmy w dolinie Dłubni. Jedziemy w kierunku centrum Wysocic. Przy głównym placu z charakterystyczną potężną kamienicą skręcamy w lewo i po stu metrach (podjazd) meldujemy się pod kościołem pw. św. Mikołaja (17 km z Prandocina, 67 z Krakowa; gdyby jechać dalej, dotarlibyśmy do Gołyszyna, gdzie znajduje się parterowy dwór pochodzący z XIX wieku wraz z parkiem i spichlerzem).

Wspaniale zachowany kościół zbudowano prawdopodobnie na przełomie XII i XIII wieku jako fundację rycerską o znaczeniu obronnym. Uważa się, że inicjatorem budowy mógł być biskup Iwo Odrowąż, bowiem Odrowążowie władali ziemiami w dolinie Dłubni już od połowy XII stulecia. Budynek kościoła przetrwał do dzisiejszych czasów właściwie w niezmienionej postaci, co samo w sobie jest warte odnotowania. Oprócz drugiej połowy XVI wieku, kiedy oddano go zborowi protestanckiemu, i drobnych przebudów (dostawienie murowanej kruchty przy wejściu głównym), stoi spokojnie na urokliwym wzgórzu i tylko od czasu do czasu musi znosić trudy renowacji. A dbać jest o co: wprawdzie sama bryła jest niewielka, jednonawowa, z półkolistą absydą, to dysponuje imponującą czworoboczną wieżą o charakterze obronnym, z biforiami – dwoma półkolistymi okienkami. Na wschodniej ścianie trzeba się koniecznie przyjrzeć rzeźbie Matki Boskiej z Dzieciątkiem datowanej na XIII wiek. W środku – znajdującej się na drugiej kondygnacji wieży emporze (wewnątrz kościoła są schody) i tympanonowi wmurowanemu nad drzwiami kruchty. Kościół otoczony jest murem i pięknymi drzewami, co świetnie współbrzmi z ascetyczną formą stylu romańskiego. Od razu myśli płyną żywiej i zapomina się o zmęczeniu.

Zjeżdżamy wzdłuż murów kościoła, po czym skręcamy w lewo i po pokonaniu krótkiego, choć pofałdowanego odcinka znajdujemy się przy wysocickim cmentarzu, po drodze mijając kolorowe łąki i pola. Dalej w dół, mostkiem nad Dłubnią, na drogę przez Ściborzyce i Małyszyce do Imbramowic. Kilka chwil dalej zaczyna majaczyć przed nami klasztor Norbertanek, pierwotnie postawiony w XIII wieku przez biskupa Iwona Odrowąża, następnie zdewastowany przez najazd Mongołów i odbudowany dopiero w wieku XVIII (zachowały się jedynie fragmenty murów). Klasztorny kompleks robi wrażenie rozmachem; inaczej niż mały kościółek pw. św. Benedykta Opata z XVIII wieku, stojący na górce ponad centrum wsi. Zaglądamy do niego tylko po to, by za chwilę ponownie przenieść się nad Dłubnię. Korzystamy w tym celu z niebieskiego szlaku rowerowego, który towarzyszy nam od Wysocic.

Po sforsowaniu Dłubni (można przejechać kładką, można też zawierzyć rowerowej intuicji i przedostać się wprost przez nurt rzeki) wjeżdżamy w dziki i nieco zapomniany teren dolinny (uwaga na kamienie, chaszcze i błoto). Raz po raz migają nam spośród drzew wapienne ostańce, sójki zrzucają na nas orzechy, a kuraki pierzchają na boki. Posuwamy się w górę rzeki to lasem, to polanami, aż w końcu naszym oczom ukazuje się widok pagórków zwieńczonych skalnymi formacjami. Odkryto tutaj grodziska datowane na X wiek. Nic nie stoi na przeszkodzie, żeby zostawić rower w dolinie i wdrapać się na którąś z efektownie sterczących skał. Po krótkim popasie kontynuujemy naszą wyprawę na przeszpiegi w dolinie Dłubni, w tym miejscu będącej zaledwie skromnym ciekiem. Przejeżdżamy obok zapadniętych chałup pod pierzyną bluszczu i po kilkunastu minutach trafiamy na asfaltową drogę, która wywozi nas stromym podjazdem (odcinek ponad 10 proc.) nad dolinę, ku miejscowości Zagórowa (z góry wspaniałe widoki). To nie koniec wspinaczki: czeka nas jeszcze odcinek przez centrum wsi aż do Milonek, gdzie wjeżdżamy na szosę numer 794, łączącą Skałę z Wolbromiem. Skręcamy w lewo i po chwili, na wysokości sklepu, w prawo, w stronę centrum Wielmoży. Trzymamy się ulicy Poprzecznej i nie skręcamy w prawo ani na Sułoszowę, ani do Pieskowej Skały (chyba że ktoś ma jeszcze siły, to wtedy proszę bardzo). Wolimy chyba jednak podjechać kawałek prosto i wraz z pojawiającym się tu niebieskim szlakiem rowerowym skręcić w prawo ul. Doliny Zachwytu (zjazd, podjazd, zjazd; uwaga na traktory i krowy schodzące z okolicznych łąk).

Otwiera się przed nami uroczy zakątek Ojcowskiego Parku Narodowego nazwany – stąd nazwa ulicy w Wielmoży – Doliną Zachwytu. Za znakami szlaku rowerowego skręcamy w prawo (uwaga na kamienie i błoto) i między wapiennymi skałkami (po lewej) i zboczem bezleśnego wzgórza (po prawej stronie) wjeżdżamy do doliny. Wprawdzie nie ma w niej imponujących formacji skalnych, lecz wynagradza nam to jej dzikość. Po obu stronach obserwujemy strome zbocza, a nad dnem doliny często polują kruki, myszołowy i błotniaki. Co ciekawe, bardzo często można tu spotkać leniwie pasące się konie, niczym jurajskie mustangi z nonszalancją spacerujące po ścieżkach i wyciągające odważniejszym turystom kanapki z plecaka. U wylotu doliny, za Źródłem Radości, wyrastają smukłe Wdowie Skały, które anonsują dobrze znaną Dolinę Prądnika. Odbijamy w lewo, w stronę Ojcowa, ale raz-dwa uciekamy z szosy na kamienisty gościniec (czerwony szlak pieszy), który wiedzie w stronę przysiółka Grodzisko (stromy i długi podjazd, uwaga na kamienie i korzenie drzew). Nie jest to drożyna przystosowana do rowerowych wygód, lecz co to dla nas. Pokonujemy zmęczenie i po kilku chwilach docieramy do Grodziska. Mijamy po prawej stronie kilka starych domków (po lewej kończy się urwisko opadające do Doliny Prądnika), po czym skręcamy w stronę zagadkowego zespołu architektoniczno-rzeźbiarskiego, wzniesionego przez Sebastiana Piskorskiego w latach 1677-1691 (15 km z Wysocic, 82 km z Krakowa).

W skład założenia, które strzeże Grodziska i całej Doliny Prądnika, wchodzi kościół pw. Najświętszej Marii Panny o romańskiej sylwecie, renesansowym sklepieniu kolebkowym oraz barokowym wyposażeniu, z trzema ołtarzami i wnętrzem poszerzonym przez zastosowanie sztucznej perspektywy (obecnie w renowacji), otoczony solidnym murem z cegieł i wapienia. W murze znajdują się cztery bramy (jedna główna) oraz pięć rzeźb przedstawiających polskich władców. Za kościołem, bliżej skarpy, znajdują się trzy kaplice przypominające jaskinie, zaś kręte schodki zwane różańcowymi sprowadzają do pustelni bł. Salomei. Zbudowany w XIII wieku budyneczek, odrestaurowany w wieku XVII, składa się z trzech pomieszczeń. W latach 1260-1268 (do śmierci w opinii świętości) przebywała w nim klaryska Salomea, siostra księcia Bolesława Wstydliwego, fundatora warowni i klasztoru, które stały w Grodzisku przez kilka stuleci, po czym popadły w ruinę i to na ich miejscu stanął obecny zespół. Pustelnia jest jedynym reliktem starego założenia. Najbardziej tajemniczym obiektem jest jednak posąg słonia ze strzelistym obeliskiem na grzebiecie, postawiony między kaplicami a kościołem w roku 1687 na pamiątkę zwycięskiej bitwy Jana III Sobieskiego pod Wiedniem. Posąg wykonano z jednego bloku kamienia. Na boku słonia widnieje łaciński napis „Onus meum leve” („Ciężar mój [jest] lekki” ).

Po miłych chwilach spędzonych w towarzystwie kamiennego słonia trzeba pomyśleć o powrocie. Choć przyjemnie siedzi się pod domem prebendarza w Grodzisku, podziwiając panoramę Doliny Prądnika, rower domaga się ostatniego etapu. Zjeżdżamy więc stromą i krętą ulicą (nowy asfalt) w stronę drogi prowadzącej z centrum Skały. Po chwili wydostajemy się na rozwidlenie w cieniu ostańców zwanych Pochylcami; skręcamy w lewo, Doliną Prądnika do Ojcowa. Mijamy Boroniówkę z młynem i tartakiem wodnym,  kaplicę Na Wodzie i po kilku minutach docieramy pod zamek w Ojcowie (XIV wiek). Oczywiście Ojców i okolice znamy lepiej niż własną kieszeń, ale warto pohasać między Zamkowymi Skałami, powałęsać się wśród eleganckich willi i domów letniskowych, zajrzeć, co piszczy w Jaskini Ciemnej. A nawet, jeśliśmy już głodni, uszczknąć co nieco z żywej tradycji ojcowskich pstrągów.

Po czym ruszamy w powrotną turę, skręcając przy Bramie Krakowskiej w lewo, w dalszym ciągu podążając doliną, aż do Prądnika Korzkiewskiego (warto przedostać się na przeciwległy brzeg rzeki, gdzie ul. Pod Moroniem z kamieniami i daczami). Potem tradycyjnie: Januszowice i Trojanowice, gdzie, uwaga, skręt w prawo za znakami czerwonego szlaku rowerowego (ul. Na Kąty), mostem nad Prądnikiem i wąską asfaltową ulicą prosto do Pękowic (po prawej zbocza i fort Twierdzy Kraków). Dalej nad rzeką do Zielonek, gdzie w centrum skręt w lewo i przed ośrodkiem zdrowia – w prawo, w stronę starej cegielni, i polami do całkiem krakowskich już Witkowic (szlak czerwony, następnie czarny). Pozostaje odcinek finałowy wzdłuż Prądnika, który za Zielonkami staje się już swojską Białuchą, a następnie do parku Kościuszki z Dworkiem Białoprądnickim i innymi dwoma nieopodal, nieodmiennie wartymi odwiedzenia, skromnym mostkiem nad Sudołem i ulicą Prądnicką (podjazd), prosto przed siebie, obok szpitala jednego, szpitala drugiego i pod wiaduktem wprost na Nowy Kleparz – a dalej dopowiedzcie sobie sami, rowerowi wędrowcy. Pętla się zamyka na Rynku Głównym (z Grodziska 28 km, z Krakowa 110 km).