Około 10 kilometrów na wschód od Gródka nad Dunajcem, w Bukowcu na Pogórzu Rożnowskim, znajduje się rezerwat przyrody nieożywionej Diable Skały. Obejmuje ochroną zespół skałek z piaskowca ciężkowickiego, który powstał w wyniku sedymentacji, czyli gromadzenia się osadów, około 58–48 milionów lat temu na dnie Oceanu Tetydy. Dawniej lokalnej ludności trudno było pojąć, skąd wzięły się tu ogromne skały o fantazyjnych kształtach baszt, murów i grzybów, i tak narodziła się legenda o tym, że przyniósł je tutaj diabeł. Co więcej, czartowi nie można odmówić samozaparcia, bo przydźwigał ciężkie piaskowce aż z Węgier. Na jednej ze skał, baszcie o wysokości 13 metrów (zwanej Diabłem), zachowały się ślady jego szponów. Ale rezerwat to nie tylko wychodnie skalne. Na jego terenie znajdują się również jaskinie szczelinowe i schroniska o nazwach takich jak na przykład Jama pod Lucyferem. Największą z jaskiń, nie tylko w rezerwacie, ale na całym Pogórzu Rożnowskim, jest Diabla Dziura – ma 365 metrów długości. Naturalnie związane są z nią legendy o ukrytych skarbach i diabłach.

O ile w obecność diabła w jaskini można wierzyć lub nie, na pewno ma ona innych interesujących mieszkańców: nietoperze. Hibernują tam między innymi różne gatunki nocków, gacki brunatne i podkowce małe. Właśnie dla ochrony tych niewielkich nocnych stworzeń utworzono obszar Natura 2000 Ostoje Nietoperzy Okolic Bukowca. Również po to, aby zapewnić nietoperzom spokój zimą, w dwa otwory wstawiono kraty.Oczywiście dawniej obecność nietoperzy tylko potwierdzała działanie siły nieczystej. Wszak takie dziwne stworzenie, ni to mysz, ni to ptak, wiszące głową w dół i latające po ciemku musiało być na usługach diabłów i wiedźm.

Rezerwat można zwiedzać, podążając ścieżką dydaktyczną, której trasę wytyczono wzdłuż 9 wychodni skalnych. Początek znajduje się w Bukowcu, przy drodze do zabytkowego kościoła Niepokalanego Serca Najświętszej Marii Panny (dawnej cerkwi greckokatolickiej św. Paraskewy, wybudowanej na początku XIX wieku).

Wśród łagodnych, porośniętych lasem wzgórz Pogórza Rożnowskiego znajduje się wyjątkowa grupa wychodni skalnych: Diable Boisko. Według jednej z legend związanych z tym miejscem jego nazwa wzięła się stąd, że piasek zalegający pod łukiem skalnym był areną bawiących się diabłów, sam zaś łuk jest bramą wiodącą do piekła. Inna legenda utrzymuje, że w pobliżu mieszkały niegdyś dwa wyjątkowo niesympatyczne olbrzymy. Ich rozmiary i wredne charaktery sprawiły, że ludzie nazywali je diabłami. Z kolei ich niepohamowany apetyt przyczynił się do tego, że wkrótce w okolicznych lasach zaczęło brakować zwierzyny, a z zagród coraz częściej ginęło bydło. Sytuacja przedstawiała się coraz gorzej, ludzie jednak nie byli wystarczająco silni, by pokonać nadprzyrodzone istoty. Pewien mądry starzec wpadł na pomysł, żeby olbrzymy skłócić ze sobą. W lesie na wzgórzu przywiązano do drzewa byka wraz z informacją, że jest on przeznaczony dla najsilniejszego. Olbrzymy zaczęły ze sobą walczyć, każdy z nich przekonany, że jest tym najsilniejszym. Po trzech dniach padły z wycieńczenia, a miejsce ich zmagań nazwano Diablim Boiskiem.

Rzeczywiście jest to miejsce wyjątkowe – to jedyna w Beskidach i na Pogórzu piaskowcowa wychodnia w formie mostu. Pierwotnie była tu zapewne płytka jaskinia, jednak w wyniku procesów wietrzenia (a według niektórych również przy udziale ludzi) został sam łuk. Pod łukiem nagromadził się piasek pochodzący z wietrzenia skały.

W 2004 roku Diable Boisko zostało uznane za pomnik przyrody nieożywionej. By tam dotrzeć, najlepiej podążać przez około godziny zielonym szlakiem turystycznym z miejscowości Pławna w gminie Ciężkowice. Szlak wiedzie przez bukowo-jodłowy las, w dzień rozbrzmiewający śpiewem licznych tu sikor (m.in. bogatek i czarnogłówek) oraz zięb, stukaniem  dzięciołów dużych, przeciągłym krzykiem dzięciołów czarnych. Czasem gdzieś wysoko odzywa się kruk, dawniej kojarzony z nieczystymi siłami. Nocą po okolicy niesie się pohukiwanie puszczyków. Ptaki te były niegdyś owiane złą sławą. Od łacińskiej nazwy rodzaju, strix, pochodzi nazwa jednego z najgroźniejszych demonów: strzygi. Wierzono, że pod postacią puszczyków zmarli wracają na ziemię, by zabijać i wysysać krew ze swoich ofiar.

Pomnik przyrody Wąwóz Czarownic położony jest w pobliżu bardziej znanego rezerwatu przyrody nieożywionej Skamieniałe Miasto. By do niego dotrzeć, musimy podążać niebieskim szlakiem odchodzącym od drogi Ciężkowice–Staszkówka.

Wąwóz o długości około 70 metrów kończy się wysoką na ponad 10 metrów kaskadą potoku Ostruszanki, zwaną Wodospadem Czarownic. Jego ściany wznoszą się tam nawet do wysokości 25 metrów. Wydaje się, że to nie aż tak dużo, jednak strome piaskowcowe ściany skalne, często w postaci nadwieszonych ambon, robią spore wrażenie. W ich licznych szczelinach i spękaniach, na półkach skalnych i występach rosną paprocie i inne cieniolubne i wilgociolubne rośliny, z których wiele jest chronionych. Szczególnie pięknie jest po ulewnych deszczach, kiedy wody jest więcej, lub też mroźną zimą, gdy kaskada zamarza.

Warto się tam wybrać zwłaszcza przy pochmurnej pogodzie, tuż przed zmierzchem, kiedy nie ma tłumów zwiedzających. Na dno wąwozu nie dochodzą tu promienie słoneczne, dlatego miejsce ma specyficzny mikroklimat i atmosferę. Można zrozumieć, dlaczego nadano mu taką nazwę. Ponoć w wąwozie tym „czarownice ze swoimi diabelskimi kamratami swój sabat odbywają”. Do powstania takich opowieści mógł również przyczynić się pewien ptak. Otóż na niedostępnych półkach skalnych lubi wyprowadzać swoje lęgi puchacz. Obecnie trzeba mieć sporo szczęścia, by spotkać tę największą sowę świata, lecz niegdyś puchacze były bardziej liczne i kto wie, może występowały też w okolicy Wąwozu Czarownic. Głos samicy puchacza przypomina złośliwy chichot wiedźmy. Nietrudno wyobrazić sobie, że jakiś spóźniony wędrowiec, usłyszawszy taki głos, uwierzył w obecność sił nadprzyrodzonych. Co ciekawe, na całym niemal obszarze Słowiańszczyzny dzieci straszono dawniej niejakim „bobo”, „bobakiem” czy „bobokiem”, którego nazwa pochodziła od łacińskiego słowa bubo, oznaczającego właśnie puchacza.

Jedna z wychodni w rezerwacie Skamieniałe Miasto w Ciężkowicach ma niezwyły kształt. Ze skarpy opadającej z drogi do doliny rzeki Białej odcina się wyraźnie profil czarownicy, tak jak były one przedstawiane w baśniach: głębokie oczodoły, zakrzywiony długi nos i sterczący podbródek. Nie jest więc niespodzianką, że skała owa nazywana jest właśnie Czarownicą. Z jej powstaniem naturalnie wiąże się wiele legend. Ta najczęściej powtarzana mówi, że jest to prawdziwa wiedźma zamieniona w skałę za to, że złorzeczyła księdzu jadącemu z komunią do chorego. Inna opowieść nawiązuje do legendy o Skamieniałym Mieście. W czasach, gdy zbudowane z piaskowca ciężkowickiego skały nie były skałami, a miastem pełnym grzeszników, tu właśnie było więzienie, w którym przetrzymywano najgorszych łotrów i rzezimieszków. Gdy więzienie, tak jak reszta miasta, skamieniało, diabły nadały mu kształt czarownicy. Krąży również opowieść o tym, jakoby u podnóża tej skały spotykały się wiedźmy z całej okolicy, by odprawiać swoje tańce i czary w blasku księżyca. A że jakiś czas temu stworzono tu krąg zbudowany z wyrzeźbionych w drewnie figur, ta ostatnia wersja wydarzeń najbardziej przemawia do wyobraźni.

W rzeczywistości natomiast skała była przez wieki podcinana i rzeźbiona przez rzekę Białą, która niegdyś płynęła u jej podnóża. Obecnie nurt rzeki przesunął się na zachód, dzięki czemu możemy przespacerować się pod samym nosem patrzącej na nas z góry jędzy. Rozciąga się stąd zresztą piękny widok na dolinę rzeczną i wciąż tradycyjnie głowione wierzby. Takie drzewa to nie tylko ozdoba krajobrazu, lecz także niezwykle cenne siedlisko i korytarz migracyjny wielu gatunków zwierząt: ogromnej liczby bezkręgowców, ssaków (w tym nietoperzy) i, naturalnie, ptaków. Jednym z gatunków, który lubi zasiedlać dziuple w takich wierzbach, jest pójdźka. To niewielka sowa z permanentnie zezłoszczonym i bojowym wyrazem „twarzy”. W starożytności była atrybutem bogini Ateny, posłańcem bogów, ale potem zaczęto jej przypisywać nieco inną rolę.W jej krzyku niektórzy słyszeli przeciągłe „póóóóójdź”– stąd wzięła się jej polska nazwa – i wierzyli, że sowa nawołuje duszę, by za nią podążyła. Kto usłyszał wołanie pójdźki: „Pójdź, duszo, w dołek pod kościołek”, lepiej, żeby szybko spisał testament. Albo poszedł do karczmy napić się, póki jeszcze mógł.