Kapliczka przydrożna jest przejawem małej architektury sakralnej znanej pod różnymi formami w wielu wierzeniach i wyznaniach. Wzmianki o tych niewielkich budowlach pojawiają się zarówno na zachodzie Europy, jak i na terenach Indochin. Trudno więc mówić o zapomnieniu. Geneza tych obiektów kultu nie jest do końca wyjaśniona, lecz w ich formach i konstrukcjach kryje się wiele historycznych sekretów i znaczeń, dlatego warto wybrać się na spacer zaproponowaną poniżej trasą i dowiedzieć się o nich czegoś więcej.

Badacze przypuszczają, że kapliczki są pochodną pogańskich słupów kultowych służących do celebracji odpowiednich świąt lub wydarzeń, słupy z kolei pojawić się miały jako naturalne następstwo czczonych w świętych gajach drzew. Niektóre plemiona pogańskie mocowały na palach urny z prochami swoich zmarłych. Wiadomo również, że w XIX wieku na terenach zachodniej Syberii umieszczano na drzewach skrzynki z kory, w których ukryte były figurki przedstawiającymi różne lokalne bóstwa.

W kulturze chrześcijańskiej pojawia się hipoteza, że genezy znanej nam dziś formy kapliczki można poszukiwać na Zachodzie. Łacińska capella ma pochodzić od słowa cappa, które oznacza płaszcz. Taki specjalny płaszcz miał należeć do św. Marcina i być przywdziewany przez francuskich królów jako ochrona podczas wojennych wypraw. Odzienie to było przechowywane w specjalnym miejscu, które zwano właśnie kaplicą. Moda i naśladownictwo sprawiły, że takie małe, kamienne konstrukcje zaczęto budować w różnych częściach Europy. W kaplicach można było odprawiać msze, co popularniejsze budowle przeobrażały się w kościoły. To jednak historia sięgająca IV wieku naszej ery, a od tego czasu sporo się zmieniło…