Pierwsza źródłowa wzmianka o Bobrku pochodzi z 1390 roku. Warto tutaj zaznaczyć, że Bobrkiem nazywano wówczas zamek, natomiast przyległy do niego teren nazywano Bobrownikami. Na przestrzeni kolejnych stuleci Bobrek zmieniał właścicieli. Przedstawiciele rodu Ligęzów, Wielopolskich, Potulickich, Ogińskich i Sapiehów ukształtowali krajobraz i zabytkową zabudowę dzisiejszego Bobrka. Pałac, który powstał prawdopodobnie na miejscu obronnego zamku, swój – jeszcze aktualny – wygląd uzyskał podczas przebudowy na początku XX wieku, zleconej przez księżną Marię Ogińską.

Obecnie obiekt znajduje się w rękach prywatnych, a na jego terenie prowadzony jest gruntowny remont. W rozległym parku otaczającym pałac swój niezwykły ślad pozostawili Sapiehowie – ostatni przedwojenni właściciele bobreckiego majątku. Jest nim grób konia Atamana, „wiernego towarzysza wojny światowej i bolszewickiej”. Wspaniałych wrażeń dostarcza spacer po pięknym i nieco dzikim parku. Zobaczymy w nim wspaniałe dęby szypułkowane, lipy szerokolistne, graby pospolite, jesiony wyniosłe i modrzewie europejskie. Oprócz tych pospolitych drzew możemy podziwiać tu także gatunki nieco bardziej egzotyczne – sosnę wejmutkę, robinię białą i kasztanowiec pospolity.

CIEKAWOSTKA
Dzieje II RP to nie tylko przełomowe wydarzenia polityczne, społeczne i gospodarcze. Słabo poznanymi dziejami „zapomnianego przedwojennego czasu” jest historia stosunku ówczesnego społeczeństwa wobec świata zwierząt. W latach 1918–1939 powstały nowe ogrody zoologiczne, istniało wiele organizacji chroniących prawa dzikich i domowych zwierząt, aktywnie działali też ich liczni obrońcy. Fenomenem pozostaje fakt, że to właśnie w Bobrku powstało pierwsze w Polsce Kółko Młodych Przyjaciół Zwierząt – w ramach akcji inicjowanej przez krakowski Związek Opieki nad Zwierzętami.

W drugiej połowie XVIII wieku z inicjatywy hr. Teresy Wielopolskiej rozbudowano założenie pałacowe – powstał okazały spichlerz i budynek czworaków (data 1782 została wyryta na sosrębie).

Miejscem szczególnie przez nas polecanym jest zlokalizowany w zabytkowych czworakach prywatny skansen państwa Klimowiczów. Przedmioty codziennego użytku, narzędzia rzemieślnicze, maszyny rolnicze, artefakty sztuki ludowej zgromadzone w klimatycznych pomieszczeniach to cenne źródło wiedzy o lokalnej tradycji i kulturze.

CIEKAWOSTKA
W zachowanych wspomnieniach Bobrek wskazywany jest jako ważny ośrodek ludowego drzeworytnictwa i obraźnictwa. W latach 40. XIX wieku pisał o tym znany krakowski kolekcjoner i historyk Ambroży Grabowski: „We wsi Bobrków na zachód od Krakowa o mil 3 lub 4 miejscowi włościanie trudnią się wyrabianiem tak zwanych u ludu wiejskiego kołderek, czyli obiciów papierowych i obrazków świętych (…). Taki artysta własną ręką wyroby takowe wytwarza: wyrzyna formę w drzewie, odciski robi za pomocą prostego sposobu, kolorami nawodzi i rozprzedażą obiega jarmarki, targi i odpusty, gdzie tylko spodziewa się znaleźć zgromadzenie ludzi”. Przeprowadzone ponad 120 lat później badania etnograficzne nie pogłębiły jednak wiedzy o skali zjawiska, gdyż wraz z zanikiem drzeworytniczej techniki zanikła także pamięć o nim wśród mieszkańców Bobrka.

Opuszczając pałacowy park, naszym oczom ukazuje się jasna sylwetka klasycystycznej świątyni. To także z inicjatywy hr. Teresy Wielopolskiej powstał plan budowy bobreckiego kościoła, plebanii i cmentarza (1780). Został on jednak poświęcony w 1804 roku, już za bytności tu nowych właścicieli dóbr – rodziny Potulickich.

Wyposażenie kościoła ufundowane było głównie przez Zofię Wielopolską oraz jej córkę Barbarę i męża hr. Kazimierza Potulickiego (od roku 1822). Małżonkowie Potuliccy po rozbiórce pałacowej kaplicy w 1847 roku przekazali większość sprzętów, m.in. barokową monstrancję z ok. 1700 r., klasycystyczne lichtarze czy feretron z płaskorzeźbą Chrystusa. W drugiej połowie XIX wieku Potuliccy zlecili także namalowanie Wojciechowi Stattlerowi kilku obrazów, które do dziś znajdują się w budynku parafii.

Początki dawnego zakładu wychowawczego dla opuszczonych dzieci w Bobrku sięgają końca XIX w. Wydarzeniem, które przyczyniło się do powstania zakładu, było odnalezienie przez Stanisława Szyjkę, mieszkańca Bobrka, niemowlęcia w lesie obok kościoła. Zapewnienie opieki nad porzuconymi dziećmi stało się wówczas dla księżnę Marii Ogińskiej bardzo ważną potrzebą. W 1884 r. Ogińscy ufundowali w swoim majątku prywatny zakład wychowawczy dla opuszczonych dzieci im. Dzieciątka Jezus, w którym siostry służebniczki opiekowały się nimi. Na początku XX wieku księżna Ogińska swoje prywatne przedsięwzięcie przekształciła w publiczny zakład dobroczynny, zapewniając mu jednocześnie odpowiednie uposażenie finansowe i infrastrukturę. Po I wojnie światowej podupadłym nieco zakładem zarządzały siostry szarytki i liczył on w sumie trzy domy: główny, w którym mieszkały dziewczęta, budynek chłopców, gdzie były także sale szkolne, i trzeci – tzw. szpitalik. Oprócz tego mieściły się też w nich prowizoryczna kaplica, zakrystia, apteka domowa i pomieszczenie dla chorych dzieci. Kolejna wojna światowa przyniosła dotkliwe zniszczenia, a w latach 50. XX wieku, wskutek działań władz, palcówkę znacjonalizowano. Utworzono Państwowy Dom Dziecka, który zresztą szybko zamknięto. Kolejny otwarty tu zakład to Ośrodek Specjalny dla Dzieci „Caritas”. Obecnie w budynkach dawnego zakładu znajduje się Dom Pomocy Społecznej.