Centralnym placem Bochni jest Rynek, ale trudno stwierdzić, czy jest to jego pierwotna lokalizacja z okresu lokacji, czy też trafił tu w wyniku późniejszej translokacji. Najstarsze zabudowania wokół Rynku pochodzą z XVII i XVIII wieku. W jego wschodniej pierzei znajduje się jeden z najcenniejszych zabytków Bochni – dawny klasztor oo. Dominikanów. Od 1959 r. w budynku znajduje się Muzeum im. Stanisława Fischera. Pośrodku płyty Rynku stoi wzniesiony w 1871 r. pomnik króla Kazimierza Wielkiego, wykonany przez krakowskiego rzeźbiarza Walerego Gadomskiego.

Bocheńskie Muzeum mieści się w dwuskrzydłowym późnobarokowym gmachu. Dominikanie zamieszkiwali tutaj do czasu pożaru w 1751 r., z którego klasztor już się nie podźwignął. Został zlikwidowany w 1777 r., a obiekt przejęła austriacka administracja salinarna. Później, po gruntownej modernizacji, budynek stał się siedzibą starosty austriackiego (1783 r.). Funkcje administracyjne pełnił aż do 1959 r. Muzeum zostało założone w tym samym roku przez Stanisława Fischera (1879–1967). Fisher był badaczem przeszłości Bochni i regionu, wybitnym kolekcjonerem, fundatorem i pierwszym kustoszem Muzeum, a od 1975 r. – jego patronem. Przy głównym wejściu znajduje się rzeźba założyciela, ufundowana w 1997 r. przez władze samorządowe.

W latach 2013–2014 przeprowadzono modernizację zabytkowego gmachu. W jej wyniku Muzeum zyskało nową przestrzeń wystawienniczą – galerię Strych Muzealny. Są tu prezentowane wystawy czasowe, odbywają się też popularne bocheńskie Spotkania Czwartkowe (organizowane od 1983 r.). W trakcie adaptacji muzealnego strychu wyeksponowano także zabytkową więźbę dachową z przełomu XVIII i XIX wieku – cenny zabytek dawnego ciesielstwa.

Bazylika pw. św. Mikołaja to nie tylko centrum życia religijnego w mieście, ale także dowód zamożności bocheńskiego mieszczaństwa. Pierwszy drewniany kościół, ufundowany w tym miejscu w połowie XIII wieku, służył głównie warzelnikom i górnikom bocheńskiej żupy solnej. Według miejscowej legendy murowany kościół ufundowała w 1253 r. Kinga, żona Bolesława Wstydliwego. Po pożarze w latach 40. XV wieku wybudowano nowy trójnawowy kościół z kaplicą Jedenastu Tysięcy Dziewic (obecnie św. Kingi). Kolejny pożar, z czasów najazdu szwedzkiego (1655 r.), doprowadził do poważnych uszkodzeń budowli, którą odbudowaną dopiero ok. 1665 r.

Remonty i przebudowy sprawiły, że wnętrze bazyliki stanowi syntezę wielu stylów architektonicznych, obejmujących kilka stuleci. Do cennego wystroju należy barokowo-rokokowy ołtarz główny – dzieło Piotra Korneckiego z 1772 r., a także barokowe stalle ufundowane w 1667 r., ołtarze boczne, ambona i wyposażenie przeniesione ze zlikwidowanych klasztorów oo. Bernardynów i Dominikanów. W 1778 r. do nawy południowej świątyni dobudowano kaplicę, w której znajduje się ołtarz wykonany z czarnego marmuru dębnickiego z umieszczonym w nim cudownym obrazem Matki Boskiej Bocheńskiej. Przeniesiono go z dawnego klasztoru oo. Dominikanów. Nad portalem kaplicy znajduje się malowidło poświęcone legendzie o pierścieniu św. Kingi rzuconym do kopalni w Marmaroszu.

Miejscem reprezentacyjnym bocheńskiej saliny był dwór żupny, który wzniesiono prawdopodobnie już w drugiej połowie XIII wieku. Późniejsze przebudowy sprawiły, że zyskał on miano zamku.
W pierwszej połowie XVI wieku żupnik Seweryn Boner przebudował go w renesansową rezydencję. Dalsze ingerencje w kolejnych wiekach mocno zredukowały formę zabudowania, sprowadzając go do rozmiarów przeciętnej mieszczańskiej kamienicy.

Układ przestrzenny Bochnia zawdzięcza w głównej mierze funkcjonowaniu kopalni soli. Jej rozwój nie mógł bowiem postępować bez rozbudowanej infrastruktury naziemnej. Górniczy krajobraz Bochni tworzą przede wszystkim szyby. Na przestrzeni wieków istniało ich w mieście kilkanaście, do dziś zachowały się zaledwie trzy: Sutoris, Campi i Trinitatis. W sąsiedztwie szybów powstawały budynki gospodarcze (stajnie, kieraty, magazyny, młyn solny), administracyjne i mieszkalne przeznaczone dla pracowników kopalni. Dziś w miejscu dawnego handlowego placu żupnego i częściowo rozebranej zabudowy salinarnej rozciągają się Planty Salinarne, założone w połowie XIX wieku według projektu znanego botanika i architekta krajobrazu Karola Bauera. W 1934 r. postawiono altanę, w której po dziś dzień odbywają się koncerty Orkiestry Salinarnej, założonej w 1880 r. przez czeskiego kapelmistrza Antoniego Langera.

Złoża bocheńskiej soli pochodzą sprzed ok. 20 mln lat. Najstarsze szyby były zlokalizowane prawdopodobnie w dolinie potoku Babica, gdzie pokłady soli zalegały płytko. Nie były one jednak zbyt obfite, więc drążono kolejne, głębsze szyby. Tak powstała najstarsza, wschodnia część kopalni z szybami Sutoris („Szewczy”) i Gazaris („Wieżny” lub „Wodny”). Kopalnia rozwijała się w kierunku pionowym i na zachód. Część zachodnią nazywano Nowymi Górami, a tworzyły ją trzy szyby: Regis, Bochneris i Campi. W latach 80. XX wieku kopalnia osiągnęła maksymalne rozmiary: 4,5 km i 468 m głębokości.

W bocheńskiej kopalni znajduje się wiele kaplic. Największą z nich jest powstała po 1747 r. kaplica św. Kingi, w której prezbiterium znajdują się wykute w soli ołtarze św. Kingi i Barbary, ambona i figury św.: Kingi, Jana Nepomucena, Wojciecha i Tomasza z Akwinu. Według legendy król Węgier Bela IV podarował córce Kindze jako wiano kopalnię soli w Siedmiogrodzie. Odbierając ją – zgodnie z ówczesnym zwyczajem – Kinga wrzuciła do niej pierścień. Po przybyciu do Polski odwiedziła Bochnię, a tutaj w pierwszej wydobytej bryle soli górnicy znaleźli jej pierścień, wrzucony do kopalni w Siedmiogrodzie.

Kopalnia w Bochni jest najstarszym ośrodkiem wydobywczym soli w Polsce. Działa bez przerwy od średniowiecza – już prawie 750 lat. W ostatnich latach z powodu wyczerpania się zasobów wstrzymano eksploatację złóż soli.

Od lat 90. XX wieku w kopalni prowadzona jest głównie działalność turystyczna, a w największej z zachowanych komór urządzono sanatorium. Panujący tu mikroklimat ma właściwości lecznicze, szczególnie dla cierpiących na schorzenia alergiczne dróg oddechowych i skóry. W 2013 r. bocheńska kopalnia została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.