Na Rusinową Polanę można się dostać z wielu stron, ale zdecydowanie jedną z najdogodniejszych dróg jest szlak zielony. Samochód można zostawić na niewielkim parkingu położonym przy drodze do Palenicy Białczańskiej. Warto być tu wcześnie, bo przed południem parking szybko się zapełnia, szczególnie w dni wolne. Można także skorzystać z drugiego parkingu, zlokalizowanego 650 metrów dalej. A jeśli na szlak zamierzamy dotrzeć busem z Zakopanego, to należy łapać ten z tabliczką „Morskie Oko” i poprosić kierowcę, by zatrzymał się przy zielonym szlaku na Rusinową, czyli przy Wierchu Porońcu, albo po prostu przy Porońcu, gdzie zaczyna się ścieżka.

To trasa właściwie całoroczna, na której nie napotkamy większych trudności. Szlak wiedzie początkowo wygodną szutrową drogą i wznosi się delikatnie w górę, ale później biegnie niemalże płasko. Suma podejść to zaledwie 144 metry, dlatego na szlaku można spotkać osoby w każdym wieku. Trzykilometrowa ścieżka wiedzie przez las i ogołocone przestrzenie, by w nieco ponad godzinę doprowadzić nas do rozległej hali.

To najdłużej istniejące w Tatrach zimowisko owiec (utrzymywane do 1973 roku). Współcześnie na Rusinowej Polanie prowadzony jest kulturowy wypas owiec, a w otwieranej latem bacówce można posłuchać śpasów, czyli góralskich dowcipów, których wysłuchiwał być może nawet sam Wojtyła, a także zaopatrzyć się w oscypki. Źródła historyczne podają, że na polanie zlokalizowana była osada pasterska, która w połowie XX wieku liczyła jeszcze około 20 szop i szałasów. Choć uznano je za obiekty zabytkowe, to w wyniku pożaru do dziś przetrwało jedynie kilka z nich.

Z Rusinowej Polany, zwanej także Rusinową Jaworzyną lub po prostu Rusinką, rozciąga się zachwycająca panorama Tatr, uznawana za jedną z najpiękniejszych. Można stąd podziwiać w pełnej okazałości Tatry Bielskie, w tym między innymi takie szczyty jak Hawrań i Murań, a także Tatry Wysokie, w tym Gerlach, Rysy i Mięguszowieckie Szczyty. To świetne miejsce na piknik i odpoczynek, gdyż na samej polanie ustawionych jest kilkanaście stołów, przy których można się swobodnie posilić. Ponadto polana jest szczególnie atrakcyjnym miejscem podczas porannego spektaklu wschodzącego znad grani słońca.

Aby dojść do sanktuarium na Wiktorówkach, należy z Rusinowej Polany skręcić w prawo i trzymać się niebieskiego szlaku. Po drodze mija się mostek nad Złotym Potokiem, za którym czekają drewniane schodki prowadzące prosto do ukrytego wśród smreków leśnego kościółka. Stuk, stuk i jesteśmy.

Według ustnego przekazu w tym miejscu w roku 1860 (lub 1861) czternastoletniej Marysi Murzańskiej miała się objawić „jaśniejąca pani”. Marysia była jedną z pasterek opiekujących się owcami na Rusinowej Polanie. Pewnego ciepłego wieczoru zorientowała się, że z hali zniknęło stado owiec, dlatego poszła go poszukać w okolicach świerkowego lasu zwanego właśnie Wiktorówkami. „Piękna pani” obiecała Marysi, że owce wkrótce się odnajdą, a także poprosiła ją, aby upominała okolicznych mieszkańców i wzywała ich do pokutowania za dawne winy. Zgodnie z przekazem owce szybko się znalazły, a w miejscu objawienia przybito do drzewa obrazek, zastąpiony później figurką Matki Boskiej Jaworzyńskiej, która aktualnie znajduje się w ołtarzu głównym. Na początku XX wieku postawiono tutaj szałas, przekształcony następnie w kaplicę, która obecny kształt uzyskała pod koniec lat 30. Była ona jednak w międzyczasie kilkukrotnie powiększana. Co ciekawe, sama Marysia ostatecznie nie wpisała się w hagiograficzny kanon, gdyż w późniejszym czasie zatrudniła się w karczmie, urodziła nieślubne dziecko i zmarła w dość młodym wieku.

Obecnie decyzją kardynała Wojtyły opiekę nad sanktuarium Matki Boskiej Jaworzyńskiej Królowej Tatr sprawują dominikanie. Wiele par decyduje się ślubować sobie miłość właśnie tutaj, a pasterka pod gołym niebem cieszy się ogromną popularnością.

Częstym gościem tatrzańskiego sanktuarium był oczywiście Karol Wojtyła, który wiele razy zjawiał się w okolicach Rusinowej Polany na modlitwę i kontemplację, a także na gorącą herbatę! Tradycja częstowania gości herbatą sięga zamierzchłych czasów. Każdy turysta, który zawita w okolice kaplicy, może wstąpić do kuchni i usiąść przy stole, przy którym siadywał późniejszy papież Jan Paweł II, a przede wszystkim skosztować (za symboliczną ofiarą) pysznego gorącego naparu, który smakuje nadzwyczajnie zwłaszcza zimą. Może więc warto od czasu do czasu zamienić wadowicką kremówkę na tatrzańską herbatę?

Tuż obok drewnianej świątyni na Wiktorówkach znajduje się wyjątkowe miejsce pamięci (na wzór słowackiego symbolicznego cmentarza pod Osterwą w Tatrach Wysokich). Umieszczono tu ponad 120 tablic upamiętniających ludzi gór: przewodników, taterników, himalaistów i alpinistów. Wielu z nich „zasnęło w cieniu gór” (nie tylko tych tatrzańskich), a ich ciał nigdy nie odnaleziono. Nad górną częścią z tablicami upamiętniającymi TOPR-owców widnieje błękitny krzyż i pierwsze słowa przyrzeczenia ratowniczego. 

Jeśli po powrocie na Rusinową Polanę wciąż mamy jeszcze siły i zapas czasu (przynajmniej dodatkowe półtorej godziny), a chcemy poznać drogę, którą Karol Wojtyła zwykle schodził do Wiktorówek, to należy udać się w górę zielonym szlakiem w kierunku Gęsiej Szyi. Ścieżka liczy podobno 1235 schodów, ale jej pokonanie nie przysparza większych trudności i powinno zająć około godziny. Na zachętę warto dodać, że ze szczytu roztacza się jeszcze wspanialsza panorama niż ta z Rusinki! A czego się nie robi dla piękna krajobrazu?

Cała grań jest dość mocno zalesiona, a skalisty wierzchołek Gęsiej Szyi zupełnie niepozorny. Niespodziewanie jednak z niewielkiego szczytu liczącego zaledwie 1489 m n.p.m. rozpościera się malowniczy widok na najwyższe szczyty Tatr Wysokich i Bielskich. Z kolei po prawej można dostrzec szczyty Tatr Zachodnich wraz z Kasprowym Wierchem, z którego w kierunku Wiktorówek zjeżdżał na nartach Karol Wojtyła. To właśnie panoramę z Gęsiej Szyi już w 1878 roku propagował Tytus Chałubiński jako „widok na 100 szczytów i przełęczy”.

Gdybyśmy byli na Gęsiej Szyi zimą z przypiętymi do nóg nartami, moglibyśmy w kilka minut zjechać na Rusinkę – tak jak robił to Wojtyła – a nawet wstąpić ponownie na Wiktorówki na herbatkę. Zwykle jednak pozostaje nam pomaszerować w stronę parkingu.

Jeżeli nie chcemy wracać tą samą trasą, możemy udać się na Rówień Waksmundzką, a stamtąd czerwonym szlakiem na Polanę pod Wołoszynem i z powrotem przez Rusinową na Wierch Poroniec. Jest to jednak wariant dłuższy.

Na powrót z Gęsiej Szyi trzeba zarezerwować przynajmniej półtorej godziny, żeby, jak to się mówi w górach, nie schodzić „za pryndko”. Herbaty na Wiktorówkach nie braknie, a zasłużony kubek naparu i tak przecież będzie na nas czekać w domu.