Pieszo przez Dolinę Dłubni

Wycieczkę rozpoczynamy przy zabytkowym starym cmentarzu w Imbramowicach. Przy cmentarzu znajduje się parking. Na miejsce najlepiej dotrzeć własnym samochodem, gdyż transport publiczny jest słabo rozwinięty w tym rejonie.

Wejście na cmentarz prowadzi przez ładną klasycystyczną bramę, w której znajduje się pomieszczenie kostnicy. Na starym XIX-wiecznym cmentarzu parafialnym spoczywają gospodarze okolicznych terenów, a także wiejska inteligencja i księża. Najstarszym nagrobkiem jest pochodzący z 1851 r. grób Józefiny Frej – guwernantki ze szkoły prowadzącej przez Norbertanki z Imbramowic.  Na cmentarzu znajduje się mogiła zbiorowa 41 powstańców walczących w powstaniu styczniowym. Warto zwrócić również uwagę na grobowiec rodziny Nováków, gdzie spoczywała Zygmunt Novák, inicjator utworzenia Jurajskich Parków Krajobrazowych, właściciel dworu w Tarnawie i polski architekt, oraz jego starszy brat – poseł na Sejm II Rzeczypospolitej Tadeusz Novák. Niestety najstarsze nagrobki nie są w najlepszym stanie, ponieważ podczas II wojny światowej wojska radzieckie urządziły sobie tutaj zagrodę dla bydła.

Z parkingu przy cmentarzu ruszamy w kierunku kościoła św. Benedykta w Imbramowicach. Początkowy odcinek trasy przebiega drogą asfaltową, po przejściu około 700 m, na wysokości kościoła skręcamy w prawo i podążamy niebieskim szlakiem około 300 m. Po przekroczeniu po raz pierwszy Dłubni, po lewej stronie, przy budynku starego drewnianego młyna, znajduje się kolejny punkt naszej wycieczki – malownicze źródło Hydrografów.

Jedno z najpiękniejszych źródeł w Parku o bardzo dużej wydajności (ok. 55 l/s). Jego występowanie jest związane ze strefą uskokową. W mulistym dnie misy źródliskowej dobrze widoczny jest pulsacyjny wypływ wody. Przy źródle znajduje się stary, drewniany młyn.

Według miejscowej legendy, między źródłem Hydrografów i odległym o kilka kilometrów źródłem Jordan w Ściborzycach istnieje połączenie. Pewnego dnia do źródła wpadł gospodarz z wołami, a wypłynął dopiero przy źródle Jordan.

Źródło jest chronione jako pomnik przyrody nieożywionej.

Po odwiedzeniu źródła wracamy na szlak i poruszamy się zgodnie z oznakowaniem. Po przejściu 80 m skręcamy w prawo i ścieżką między ogrodzeniami kierujemy się do kolejnego źródła na naszej trasie – do źródła „Strusi”.

Źródło w strefie uskokowej, gdzie warstwą wodonośną są margle i wapienie kredowe. Nazwa pochodzi od fermy Strusi, która znajdowała się nieopodal źródła. Przy źródle znajduje się otwarte w sezonie prywatne pole namiotowe.

Źródło jest chronione jako pomnik przyrody nieożywionej.

Od źródła idziemy wzdłuż szlaku. Przekraczamy po raz drugi Dłubnię przechodząc przez mały mostek i dochodzimy do kolejnego punktu wycieczki – skały z krzyżem, który znajduje się po prawej stronie.

Na skale umieszczony jest krzyż z  tablicą, upamiętniający Franciszka Wójcickiego, który zginął w roku 1917, po upadku z tej skałki.

Podążając wzdłuż doliny można spotkać wiele wychodni skalnych o ciekawych nazwach: Durszlak, Mały Chiński Murek czy Sokół.

Po obejrzeniu skałki ruszamy do najodleglejszego punktu naszej wycieczki, czyli grodziska. Aby tam dojść, idziemy wzdłuż niebieskiego szlaku i rzeki Dłubni przez około 1600 m.

Ponad Psią skałą, na wzgórzu zwanym Łakota, około 35 m nad doliną, zachowały się pierścieniowe ślady wałów i fos niezwykle ciekawego grodziska (datowanego na VIII – IX lub IX – X wiek), związanego z formowaniem się państwa Wiślan.

Ze wzgórzem są związane ludowe legendy. Jedna z nich mówi, że komes Imbram chciał wybudować w miejscu dzisiejszego grodziska klasztor. Jednak to, co budował w ciągu dnia, niszczało nocą. Ostatecznie klasztor powstał w dolinie Dłubni, w miejscu gdzie Imbram usłyszał cudowny śpiew. Jest to miejsce gdzie do dziś stoi klasztor Norbertanek w Imbramowicach. Z niewyjaśnionych przyczyn grodzisko strawił pożar. Inne z podań głosi, że w miejscu grodziska zostali pochowani wódz grodu wraz z ukochaną – Dziewoną.

Po przeciwnej stronie rzeki, przy opuszczony zabudowaniach, można zobaczyć ślady działalności największych gryzoni europejskich – bobrów.

Z grodziska wracamy początkowo tą samą drogą, po przejściu 800 m, dochodzimy do miejsca, z którego przy odrobinie samozaparcia można wejść na górującą nad doliną skałkę. Skałka znajduje się w odległości około 200 m od szlaku.

Ze skałki rozpościera się rozległy widok na typowy dla Dłubniańskiego Parku Krajobrazowego krajobraz rolniczy, widoczna jest oś rzeki Dłubnia oraz mozaika pól uprawnych. Warto zwrócić uwagę na ciekawą roślinność porastającą tę wapienną skałkę.

Ze skałki wracamy na niebieski szlak, ale zamiast wrócić tą samą trasą, podążamy leśną drogą prowadzącą przez las. Po przejściu około 600 m, dochodzimy do asfaltowej drogi, którą kierujemy się jeszcze 1400 m do parkingu przy cmentarzu. W ten sposób docieramy do miejsca startu i kończymy naszą wycieczkę.