Romowie zamieszkujący Polskę nie stanowią jednolitej grupy etnicznej. Można by wymienić wiele różnic pomiędzy nimi. Posługują się różnymi dialektami języka romani, w różny sposób kultywują tradycję. Do Polski przybywali na przestrzeni wieków, osobno, z innych krajów. Obecnie – w zależności od tego, do której z czterech grup językowo-etnograficznych przynależą – prowadzą odmienny tryb życia, są inaczej sytuowani i w inny sposób podchodzą do gadziów, czyli nas – obcych.
Polscy Cyganie są podzieleni na cztery zasadnicze grupy językowo-etnograficzne. Pierwsza z nich – tak zwana Bergitka Roma, to Romowie Karpaccy (Górscy), którzy wyróżniają się na tle pozostałych grup z dwóch powodów: po pierwsze przybyli na tereny naszego kraju już w XV wieku, a więc są pierwszymi przedstawicielami tej grupy etnicznej w naszym kraju. Po drugie natomiast – jest to jedyna grupa, która nie prowadziła przez wieki wędrownego trybu życia. Fakt ten był przyczyną konfliktów z pozostałymi grupami. Obecnie Bergitka Roma zamieszkuje między innymi tereny Małopolski. Licznych przedstawiciel Romów Karpackich spotkamy na przykład w Czarnej Górze, Czarnym Dunajcu, Nowym Targu, Limanowej, Maszkowicach i Krakowie.
Druga grupa językowo-etnograficzna – Polska Roma – jest najliczniejszą grupą w Polsce. Przedstawiciele tej grupy przybyli na tereny naszego kraju w XVI wieku, najdłużej spośród wszystkich prowadzili wędrowny tryb życia. W porównaniu do pozostałych grup, Polska Roma jest hermetyczna, przywiązana do tradycji, a opozycja Cygan – gadź jest w niej bardzo wyraźna. Najbardziej znaną przedstawicielką tej grupy była poetka Janina Wajs, znana jako Papusza.
Jako ostatni – bo mniej więcej w połowie XIX wieku – do Polski przywędrowali Kełderasze („kotlarze”, bielili kotły) i Lowarzy („koniarze”, handlowali końmi). Kełderasze obecnie raczej nie mieszkają w Polsce, lecz w Rumunii, Wielkiej Brytanii i USA. Lowarów z kolei uważa się za romską arystokrację. To wraz z nimi w Polsce pojawiły się kolorowe stroje, które uznano za typowo cygańskie. Obie grupy posługują się specyficznymi dialektami.
Pomimo różnic, Romowie posiadają jednoczące ich symbole narodowe wspólne dla większości członków tej grupy etnicznej. Są to hymn i flaga uznane przez większość grup (żyjących w Polsce i poza jej granicami) oraz organizacje międzynarodowe. Symbole te nie odnoszą się do żadnego konkretnego terytorium, lecz są – jak czytamy w Romopedii: „symbolami mitologizującymi takie wyobrażone miejsce na ziemi, namiastkami własnej przestrzeni, elementami projektowanej tradycji”.