Żelazko z duszą

Proste urządzenie codziennego użytku, żelazko z 1850 roku, jest symbolem pracowitości i dbałości o dom dawnych gospodyń. Wytarta rączka żelazka świadczy o długim użytkowaniu, możliwe, że przez kilka pokoleń kobiet. Przypomina też o ciężarze przedmiotu — nieporównywalnym z dzisiejszymi żelazkami. Żeliwny, nagrzewany nad ogniem wkład do żelazka nazywa się duszą. Trudno o trafniejsze określenie: rozżarzona „dusza” daje życie żelazku, by wykonywało swoją pracę. Prasowanie trwało tak długo, jak długo „dusza” je ożywiała i jak długo palił się ogień pod kuchnią — on przywracał jej życie, gdy stygła. Prasowanie, podobnie jak pieczenie chleba, należało dobrze zaplanować.