W latach 60. i 70. XX wieku rozpoczęto na terenie Pustyni Błędowskiej nasadzenia wierzby, sosny i wydmuchrzycy piaskowej. Obok celowego działania człowieka przebiegał proces, zwany sukcesją naturalną. Pionierskie organizmy, takie jak glony czy sinice, pojawiające się na piasku, zaczęły stwarzać warunki do rozwoju mchów i porostów, a następnie traw. Lotne piaski zaczęły się stabilizować, a wilgotność podłoża rosła. Dzięki temu, nasiona krzewów i drzew przynoszone na teren pustyni przez wiatr lub ptaki, miały szansę na wykiełkowanie. Rosnące krzewy i drzewa stwarzały coraz lepszą barierę dla działalności wiatru. Na pustynię powoli zaczął wkraczać las. Wygląd wielu sosen porastających dziś pustynię, karłowatych, o powyginanych i rozgałęziających się pniach, świadczy o walce, jaką rośliny musiały odbyć z wiatrem i piaskiem.