Nad położoną na zboczu Góry Lanckorońskiej wsią królują ruiny XIV-wiecznego zamku, niegdyś strzegącego granicy pomiędzy ziemią krakowską a Księstwem Oświęcimskim. To właśnie drugie interesujące miejsce, do którego dotrzemy, pnąc się ulicą św. Jana. Po kilkunastominutowym marszu zobaczymy co prawda wyłącznie fragmenty zamku – fundamenty wież i pozostałości muru tarczowego, ale stąd możemy udać się na dalszą wędrówkę jedną z tras wiodących wokół Góry Lanckorońskiej (łącznie liczą one około 10 km, obejmują dwa punkty widokowe
i cztery altany przeciwdeszczowe). Mamy więc do dyspozycji: Dawny Trakt Królewski, Aleję Zakochanych, Drogę na Moczary, Aleję Cichych Szeptów i Drogę do Dawnego Kamieniołomu.

Wróćmy jednak do zamku – zapisał się on na kartach historii głównie za przyczyną konfederacji barskiej, kiedy to w 1768 r. został zajęty przez konfederatów pozostających pod wodzą Maurycego Beniowskiego. W 1771 r. pod murami zamku rozegrała się – zakończona porażką konfederatów – bitwa pod Lanckoroną. Później zamek przekształcono w więzienie, a po jego przeniesieniu do Wadowic – wysadzono.