W do­lin­ce po­tok mały jako po­tok mały. Ścież­ka w po­sta­ci ścież­ki od za­wsze do za­wsze. Las pod po­zo­rem lasu na wie­ki wie­ków i amen, a w gó­rze pta­ki w lo­cie w roli pta­ków w lo­cie.[i] Gęsto rozsiane skały, rozdzielone przesmykami, korytarzami i dziedzińcami, tworzą swoisty mroczny labirynt. Nie jest to oczywiście skalne miasto z prawdziwego zdarzenia, raczej opanowane przez dziką przyrodę ruiny starożytnego grodu. Na terenie rezerwatu występuje 230 gatunków roślin, ale bezsprzecznym królem dżungli jest zimozielony bluszcz, w dodatku ten tutaj – kilkusetletni – jest wbrew nazwie zupełnie niepospolity. Jego pędy, grube jak ludzkie ramię, wrośnięte w kamień na zawsze, pną się po skałach niczym węże lub zwisają girlandami. Jeszcze do niedawna – jako egzemplarze kwitnące i owocujące – były pod ochroną. Bluszcz bowiem (i to tylko stare okazy!) kwitnie bardzo obficie, ale rzadko i krótko – pojedynczy kwiat kwitnie przez tydzień i wydziela zapach… padliny. Ta wisienka na torcie jest w dodatku mocno trująca – wszystkie części rośliny są toksyczne, zwłaszcza dla dzieci! Powrót na parking niby tą samą drogą, ale o innej już porze dnia, w innej chwili… Jak okiem się­gnąć, pa­nu­je tu chwi­la. Jed­na z tych ziem­skich chwil pro­szo­nych, żeby trwa­ły.[ii] [i] Taż, Chwila (fragm.), z tomu Chwila, dz. cyt.