Wstęp
Las Bronaczowa
Dostępny przez cały rok. Schodzą się tu trzy szlaki PTTK: niebieski Sułkowickich kowali, zielony Generała Bema i czarny Gwarków Sieprawia od Głogoczowa, gdzie również jest bezpłatny parking leśny. Po drodze stoi wiele praktycznych tablic informacyjnych.
Jak zapamiętać nazwę? Wystarczy wyobrazić sobie, że właścicielem był rosyjski arystokrata Bronaczow (postać fikcyjna), a nie szczyrzyccy cystersi (co trudno nie tylko zapamiętać, ale i wymówić).
Zobaczymy tu pozostałości dawnej Puszczy Karpackiej, ale – uwaga – walorem tego lasu bynajmniej nie jest jego dojrzałość rębna i wielkowymiarowość surowca! Przeciwnie, nie prowadzi się tu przemysłowej wycinki i las może przejść wszystkie stadia rozwojowe. Krajobraz urozmaicają jary, wąwozy i strumienie, zamieniające się czasem w śródleśne jeziorka i bagienka. Mimo braku tzw. widoków, momentami można poczuć się jak w górach, kiedy to wreszcie można iść po płaskim.
Wycieczkę rozpoczyna wyzwanie cywilizacyjne – znalezienie miejsca parkingowego (parking leśny jest niewielki). Stąd można wyruszyć w las tzw. Drogą Wojskową – oznaczoną zielonym szlakiem pieszym szutrową aleją (zwłaszcza jeśli jest się rowerzystą, dzieckiem w wózku lub spacerowiczem w obuwiu przemiękającym). Można też wybrać dłuższą i ciekawszą ścieżkę, słusznie nazwaną spacerowo-zdrowotną (należy podążać za biało-czerwonymi kwadratami). Parametry dla tzw. zadaniowców – długość: 4,5 km, stopień trudności: średnio-łatwy, przewyższenie: 148 m, punkty do GOT: 5.
Jeżeli wybierzemy kierunek przeciwny do ruchu wskazówek zegara (droga za szlabanem), od razu natrafimy na dwa urocze leśne stawy z groblami i mostkami, zasilane potokiem o wdzięcznej nazwie Pasieka. Szczęściarze mogą tu wypatrzyć zimorodka, o którym każdy słyszał, ale mało kto widział (mały i wściekle szybki indywidualista). Innych ptaków, zwierząt, płazów (salamandra!), gadów i motyli też jest tu w bród – lornetka może się przydać nie tylko jako balast. Na naprawdę doświadczonych grzybiarzy czekają zaś opieńki.
W lesie należy zachowywać się odpowiedzialnie: chodzenie po stosach i mygłach* – jak czarodziejsko by to nie brzmiało – grozi śmiercią lub kalectwem!.
*mygła – stos długiego drewna okrągłego, ułożonego w tę samą stronę, czyli grubsze końce po jednej stronie, z ponabijanymi czerwonymi płytkami z numerami (i nie jest to telefon do leśniczego).
