Kierujemy się w stronę mniej znanych, choć równie intrygujących, co okolice kopalni soli, rejonów Wieliczki. Początkowo podążamy za znakami czarnego szlaku turystycznego, który wyprowadza nas najpierw na ulicę Zolla (ładne widoki na Nową Hutę), a następnie (lekki podjazd) znów na grzbiet wzniesienia. Tam skręcamy w lewo i wąską dróżką jedziemy wzdłuż skarpy (zalecana ostrożność). Po stu metrach odbijamy w prawo polną drogą wśród jabłonek i śliw, która zwozi nas łagodnym zboczem do wielickiej dzielnicy Bogucice. Po przecięciu krajowej czwórki jedziemy ulicą Bogucką (relikty drewnianej zabudowy) w stronę centrum Wieliczki. Nie odbijamy jednak główną drogą w lewo, tam gdzie klasztor reformatów, lecz przedostajemy się obok stacji benzynowej i supermarketu na dworzec kolejowy Wieliczka Park. Elegancko odnowiony w ostatnich latach budynek dworca pochodzi z drugiej połowy XIX wieku. Podczas zabiegów renowacyjnych zachowano wyposażenie dawnej stacji – kozioł oporowy czy układ torów. Po drugiej stronie ulicy Dembowskiego rozciąga się założony w 1835 roku park Mickiewicza z oczkiem wodnym, w którym mieszkają szczeżuje, i alejami pięknych kasztanów, brzóz i lip. Po wizycie w parku możemy skierować się w stronę kopalni oraz starego miasta. Przy placu Kościuszki, gdzie znajduje się kopalniany szyb Regis, pomnik Adama Mickiewicza, fontanna, skwer i odnowiony dom handlowy z ozdobnymi arkadkami, skręcamy w prawo i krótkim podjazdem (po prawej ręce mijamy zabytkowy kościół św. Klemensa, a jeszcze dalej Zamek Żupny) osiągamy Rynek Górny. Piękny plac na planie kwadratu, pochodzący z okresu lokacji miasta w XIII wieku, pełnił funkcję gospodarczego centrum miasta, zwłaszcza w okresie, gdy Wieliczka była ważnym punktem handlowym na trasie z Krakowa na Węgry. Choć murowana zabudowa placu pochodzi w większości z końca XIX wieku (kamienice postawiono po pożarze, w którym spłonęła wcześniejsza zabudowa drewniana), to nad Rynkiem wznosi się też odrestaurowany Pałac Przychockich, powstały pod koniec wieku XVIII. Wychodząca z Rynku Górnego ulica Górsko oraz jej przedłużenie, ulica Klaśnieńska, prowadzi nas właśnie do Klasna, od 1934 roku dzielnicy Wieliczki, wcześniej odrębnej osady, przez cztery stulecia zamieszkiwanej przez ludność żydowską. Mimo że z oryginalnej zabudowy pozostało bardzo niewiele, to wśród cichych kamieniczek chowa się ruina Starej Synagogi – większej z dwóch świątyń, które stały przy obecnej ulicy Wiejskiej. Zbudowany w 2. połowie XVIII wieku – z cegły i kamienia – dom modlitwy postawiono na planie prostokąta i ozdobiono licznymi detalami sztukatorskimi, które w większości nie przetrwały do dzisiaj, podobnie jak wyposażenie wnętrza i malowidła na ścianach (jedynie ślady inskrypcji hebrajskich). Niemniej budynek, zdewastowany przez hitlerowców i służący po wojnie jako magazyn, nadal robi wrażenie surową, lecz dobrze wymierzoną architekturą i umiejscowieniem na skarpie opadającej w stronę centrum Wieliczki. Po zwiedzeniu głównej części Klasna kierujemy się ulicą Stromą w dół (ostry zjazd), a następnie odbijamy w lewo, za znakami ścieżki rowerowej i szlaku dydaktycznego. Wąska asfaltowa droga wyprowadza nas po krótkim podjeździe do przysiółka należącego do wsi Siercza. Na szczycie wzniesienia skręcamy polną drogą w prawo. Stoimy przed wejściem na wielicki kirkut. Cmentarz założony prawdopodobnie w wieku XVI, choć użytkowany od XVIII, był miejscem pochówku Żydów z Klasna, Wieliczki, a także Podgórza do czasów drugiej wojny światowej. Wówczas hitlerowcy rozstrzelali tu wielu żydowskich mieszkańców Wieliczki, a teren cmentarza zdewastowano. Z tysiąca grobów ostało się jedynie około pięćdziesięciu macew. Cmentarz jest odnowiony. Męczeńską śmierć wielu obywateli upamiętnia pomnik stojący przy wejściu. Warto przespacerować się po terenie kirkutu, który przypomina teraz bujny las z pięknymi widokami na Wieliczkę.