W wielu kulturach możemy odnaleźć wyobrażenia miejsc uznawanych za święte. Były to często drzewa, pale, wzgórza lub kurhany czy kopce. By móc to sobie zwizualizować, warto rozpocząć spacer od kopca Krakusa – miejsca o tajemniczej przeszłości sięgającej X wieku lub wcześniej. W jego wnętrzu archeolodzy odkryli między innymi pozostałości dębu. Mógł on mieć znaczenie religijne, szczególnie dla ludności przedchrześcijańskiej. Takie przypuszczenia może potwierdzać specyficzne położenie tego kopca względem kopca Wandy: w odpowiednie dla dawnych celtyckich świąt dni roku słońce zachodzi i wschodzi dokładnie nad szczytami tych kopców. Z czasem wzniesienie zyskiwało nowe znaczenia i obrastało w historię. Pojawiały się opowieści o usypywaniu kopca legendarnemu Krakowi, wspominano też o tradycji, która mogła łączyć dawne kulty zmarłych z wiosennymi obrzędami wielkanocnymi. Chodzi oczywiście o Rękawkę. Obchodzona we wtorek po świętach wielkanocnych zawsze była sporą atrakcją. Polegała na zrzucaniu ze zbocza kopca pokarmów dla czekających w dole biednych ludzi, m.in. żaków. Ten zwyczaj ma również głębsze znaczenie. Słowo rękawka to w językach starosłowiańskich grób lub pochówek. Zwyczaj toczenia pokarmów po mogiłach na cześć zmarłych znany jest wśród wielu ludów słowiańskich. Do dziś zresztą można wziąć udział w obchodach tego święta, które z czasem przerodziło się w wiosenny festyn pełen zabaw i atrakcji.