Do klasztoru norbertanek wracamy tą samą drogą i zjeżdżamy na obszerny parking położony przy klasztorze.

Jeden z najstarszych w Polsce żeńskich klasztorów. Został ufundowany na początku XIII wieku przez biskupa Iwona Odrowąża, przy wsparciu jego wuja komesa Imbrama. (Od jego imienia pochodzi nazwa miejscowości – do XIV wieś nosiła nazwę Dłubnia) Pierwsze norbertańskie mniszki przybyły do Imbramowic ze Zwierzyńca pod Krakowem. Na przestrzeni wieków losy klasztoru były dosyć burzliwe. W 1710 roku groźny pożar strawił zarówno zabudowania klasztoru, jak i drewniany kościół z dzwonnicą oraz część biblioteki, z cennymi zbiorami rękopisów. Klasztor udało się podnieść z ruiny, m.in. dzięki wysiłkom ówczesnej ksieni Zofii Grotównie, która odbudowę klasztoru powierzyła znanemu i cenionemu architektowi Kacprowi Bażance. Z tego okresu pochodzi dzisiejszy kościół klasztorny świętych Piotra i Pawła.

Mimo wielu represji ze strony zaborców, które spadły na klasztor w kolejnych stuleciach, a także toczących się wojen, konwent norbertanek szczęśliwie przetrwał. Do najcenniejszych zabytków klasztoru należy m.in. otaczany czcią obraz „Pana Jezusa Cierpiącego” (nieznanego autora) oraz „Madonny w girlandzie” autorstwa Jana Bruegla Starszego.