Nieco lepsze warunki lokalowe „Przekrój” posiadał w swojej kolejnej siedzibie, do której przeniósł się w 1946 roku i pozostał na blisko trzy dekady. Choć i tu rozwijająca się wszak redakcja mieściła się w zaledwie trzypokojowym mieszkaniu nad Drukarnią Narodową. Ludwik Jerzy Kern, przez ponad pół wieku redagujący w „Przekroju” ostatnią stronę z Rozmaitościami, upatrywał jednego ze źródeł sukcesu tygodnika właśnie w ciasnocie pomieszczeń redakcyjnych. Według jego opisu w łazience mieściła się korekta (w wannie ponoć przechowywano listy od czytelników), w służbówce urzędowali graficy, jeden pokój miał Eile, a dwa pozostałe musiały wystarczyć wszystkim dziennikarzom. Sytuacja ta powodowała bezustanne interakcje pomiędzy użytkownikami tej przestrzeni: „Całe dnie spędzaliśmy, ocierając się o siebie, wspólnie dyskutując, myśląc i wymyślając nowe rzeczy, a wszystko na luzie, wesoło, łącznie z kolegiami redakcyjnymi u naczelnego”. Tę rozwibrowaną, kreatywną atmosferę łatwo odnaleźć na ówczesnych łamach czasopisma. Do budynku Drukarni docieramy, idąc wpierw Plantami na południe, potem Dominikańską i Franciszkańską, następnie znowu przez Planty na północ, aż do głównego budynku Uniwersytetu Jagiellońskiego. Tam skręcamy w ulicę Piłsudskiego, która w okresie Polski Ludowej nosiła miano Manifestu Lipcowego, i dochodzimy do budynku nr 19. Pod tym adresem znajdujemy okazały, czteropiętrowy gmach wybudowany na potrzeby drukarni w latach 1911–1912 według projektu Teodora Hoffmanna. W międzywojniu, w czasach prosperity przedsiębiorstwa, na jego tyłach wybudowano dodatkowy trzypiętrowy budynek – „Przekrój” w tym miescu funkcjonował pod numerami 19 i 19a. W ostatnich latach nieruchomości przy Piłsudskiego pozostałe po upadłej Drukarni Narodowej przekształcono w apartamentowiec.