Początki dawnego zakładu wychowawczego dla opuszczonych dzieci w Bobrku sięgają końca XIX w. Wydarzeniem, które przyczyniło się do powstania zakładu, było odnalezienie przez Stanisława Szyjkę, mieszkańca Bobrka, niemowlęcia w lesie obok kościoła. Zapewnienie opieki nad porzuconymi dziećmi stało się wówczas dla księżnę Marii Ogińskiej bardzo ważną potrzebą. W 1884 r. Ogińscy ufundowali w swoim majątku prywatny zakład wychowawczy dla opuszczonych dzieci im. Dzieciątka Jezus, w którym siostry służebniczki opiekowały się nimi. Na początku XX wieku księżna Ogińska swoje prywatne przedsięwzięcie przekształciła w publiczny zakład dobroczynny, zapewniając mu jednocześnie odpowiednie uposażenie finansowe i infrastrukturę. Po I wojnie światowej podupadłym nieco zakładem zarządzały siostry szarytki i liczył on w sumie trzy domy: główny, w którym mieszkały dziewczęta, budynek chłopców, gdzie były także sale szkolne, i trzeci – tzw. szpitalik. Oprócz tego mieściły się też w nich prowizoryczna kaplica, zakrystia, apteka domowa i pomieszczenie dla chorych dzieci. Kolejna wojna światowa przyniosła dotkliwe zniszczenia, a w latach 50. XX wieku, wskutek działań władz, palcówkę znacjonalizowano. Utworzono Państwowy Dom Dziecka, który zresztą szybko zamknięto. Kolejny otwarty tu zakład to Ośrodek Specjalny dla Dzieci „Caritas”. Obecnie w budynkach dawnego zakładu znajduje się Dom Pomocy Społecznej.