Bazylika pw. św. Mikołaja w Bochni

Bazylika pw. św. Mikołaja to nie tylko centrum życia religijnego w mieście, ale także dowód zamożności bocheńskiego mieszczaństwa. Pierwszy drewniany kościół, ufundowany w tym miejscu w połowie XIII wieku, służył głównie warzelnikom i górnikom bocheńskiej żupy solnej. Według miejscowej legendy murowany kościół ufundowała w 1253 r. Kinga, żona Bolesława Wstydliwego. Po pożarze w latach 40. XV wieku wybudowano nowy trójnawowy kościół z kaplicą Jedenastu Tysięcy Dziewic (obecnie św. Kingi). Kolejny pożar, z czasów najazdu szwedzkiego (1655 r.), doprowadził do poważnych uszkodzeń budowli, którą odbudowaną dopiero ok. 1665 r.

Remonty i przebudowy sprawiły, że wnętrze bazyliki stanowi syntezę wielu stylów architektonicznych, obejmujących kilka stuleci. Do cennego wystroju należy barokowo-rokokowy ołtarz główny – dzieło Piotra Korneckiego z 1772 r., a także barokowe stalle ufundowane w 1667 r., ołtarze boczne, ambona i wyposażenie przeniesione ze zlikwidowanych klasztorów oo. Bernardynów i Dominikanów. W 1778 r. do nawy południowej świątyni dobudowano kaplicę, w której znajduje się ołtarz wykonany z czarnego marmuru dębnickiego z umieszczonym w nim cudownym obrazem Matki Boskiej Bocheńskiej. Przeniesiono go z dawnego klasztoru oo. Dominikanów. Nad portalem kaplicy znajduje się malowidło poświęcone legendzie o pierścieniu św. Kingi rzuconym do kopalni w Marmaroszu.