Willa Astoria

Mijamy Halamę i dochodzimy do skrzyżowania ul. Piłsudskiego z ul. Makuszyńskiego. Tu skręcamy w lewo i idziemy w górę
ul. Makuszyńskiego do miejsca, w którym łączy się ona z ulicami Grunwaldzką i Do Białego. Kierujemy się w lewo i wchodzimy na ulicę Do Białego. Po prawej stronie, tuż za skrzyżowaniem z ul. Struga, znajduje się willa Astoria. Z historią tego obiektu, w którym od 1952 r. mieści się Dom Pracy Twórczej im. Stefana Żeromskiego, nieodłącznie wiąże się osoba Wisławy Szymborskiej.

Historia związków rodziny Wisławy Szymborskiej z Zakopanem sięga przełomu XIX i XX w., kiedy pod Tatry zawitał Wincenty
Szymborski, ojciec przyszłej noblistki. Były to czasy, kiedy dobra zakopiańskie zakupił hrabia Władysław Zamoyski, po matce także
ostatni dziedzic dóbr Działyńskich. Nie są znane szczegóły podjęcia współpracy hrabiego z młodym Szymborskim, ale wiadomo, że Zamoyski dowiedział się o jego istnieniu od swego ówczesnego doradcy ekonomicznego, którym był Kazimierz Langie. Współpraca
między Szymborskim a Zamoyskim układała się bardzo dobrze, a przerwały ją kwestie zdrowotne zarządcy. Po lipcowym ataku dusznicy sercowej lekarze byli przeciwni dalszemu pobytowi Szymborskiego w górach. Tak więc na początku 1923 r. Wincenty Szymborski wraz z żoną Anną Marią z Rottermundów i córką Nawoją zamieszkali w Kórniku, skąd wywodził się hrabia Władysław Zamoyski. Tam 2 lipca tego samego roku urodziła się ich druga córka, która na chrzcie 2 września otrzymała imiona Maria Wisława Anna. Szymborski po przejściu w roku 1924 na emeryturę razem z rodziną najpierw przeniósł się do Torunia, a następnie w 1929 r. do Krakowa.

W Krakowie Szymborscy zamieszkali w kupionej przez ojca przyszłej noblistki kamienicy mieszczącej się przy ul. Radziwiłłowskiej. Dla Wisławy, zwanej przez rodzinę Ichną, Kraków stał się miejscem, z którym przyszła poetka związała się na zawsze. Tutaj wiosną 1941 r. na tajnych kompletach zdała maturę i tutaj też, między innymi pracując jako urzędniczka na kolei, przetrwała wojnę. W latach 1945–1948 studiowała socjologię i polonistykę, ale żadnego z tych kierunków nie ukończyła.

Jej pierwszy zachowany wiersz Topielec. Poemat epiczny w II pieśniach jest opatrzony datą 28 lutego 1942 r. Natomiast faktycznie zadebiutowała w marcu 1945 r. wierszem Szukam słowa wydrukowanym w dodatku do „Dziennika Polskiego”. W latach 1948–1954 była żoną poety Adama Włodka, z którym pozostała w przyjaźni do jego śmierci. W 1952 r. po publikacji tomiku Dlatego żyjemy została przyjęta do Związku Literatów Polskich. Rok później objęła funkcję kierownika działu poezji w „Życiu Literackim”, którą pełniła do roku 1966, kiedy solidaryzując się z wyrzuconym z PZPR Leszkiem Kołakowskim, złożyła partyjną legitymację i tym samym straciła posadę w tygodniku. Na łamy „Życia Literackiego” powróciła w roku 1967, gdzie ze zmienną częstotliwością do roku 2002 publikowała felietony zatytułowane Lektury nadobowiązkowe, których treścią było omawianie wybranych książek nierzadko pomijanych przez recenzentów.

W kolejnych latach Wisława Szymborska była częstym gościem różnorodnych polskich i zagranicznych wydarzeń kulturalnych, czasem towarzyszem jej wypraw był Kornel Filipowicz, z którym była związana od 1969 r. do jego śmierci w roku 1990. Szymborska do 2012 r. opublikowała 13 tomów poetyckich, a za swoją twórczość otrzymywała liczne nagrody, m.in. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Nagrodę Kulturalną podziemnej Solidarności, Nagrodę im. Zygmunta Kallenbacha, zmarłego prezesa Fundacji Kościelskich, prestiżową Nagrodę Goethego, austriacką Nagrodę Herdera.

Z Zakopanem, które odwiedzała niemal co roku, i w którym niemal trzydzieści lat spędził jej ojciec, wiąże się historia przyznania Wisławie Szymborskiej literackiej Nagrody Nobla. 3 października 1996 r. podczas pobytu w zakopiańskim Domu Pracy Twórczej
Astoria poetka dowiedziała się, że została noblistką. Informacja ta była dla niej olbrzymim zaskoczeniem, co zostało uwiecznione na tablicy, która zawisła 27 stycznia 2014 r. na ogrodzeniu pensjonatu.

Wisława Szymborska zmarła w Krakowie 1 lutego 2012 r. Zgodnie z wolą poetki zawartą w jej testamencie w kwietniu tego samego roku powstała Fundacja Wisławy Szymborskiej, której zadaniem jest m.in. sprawowanie opieki nad literacką spuścizną noblistki, popularyzowanie wiedzy dotyczącej kultury polskiej, promowanie czytelnictwa. Do powszechnie znanych utworów poetki należą m.in. Kot w pustym mieszkaniu, Nic dwa razy, Możliwości, Cebula, Niektórzy lubią poezję.