Ławeczka Jana Sztaudyngera przy willi Koszysta

Z Górnej Równi kierujemy się w stronę ul. Sienkiewicza, którą idziemy aż do skrzyżowania z ulicą Witkiewicza i Chałubińskiego. My wędrujemy w górę ul. Chałubińskiego, do miejsca, gdzie łączy się ona z ul. Zamoyskiego. Po prawej stronie mijamy Las Chałubińskich oraz pomnik Tytusa Chałubińskiego, u którego stóp siedzi towarzysz jego tatrzańskich wędrówek – Jan Krzeptowski Sabała. Idziemy dalej w górę ul. Chałubińskiego, po prawej stronie mijamy Centrum Edukacji Przyrodniczej Tatrzańskiego Parku Narodowego i na Rondzie Jana Pawła II skręcamy w prawo. Dochodzimy w ten sposób do ul. Czecha, którą wędrujemy, po obydwu stronach mijając zabudowania należące do Centralnego Ośrodka Sportu, a także po lewej stronie kompleks skoczni, w tym Wielką Krokiew. Wkrótce docieramy do łączącej się z ulicą Czecha ulicy Piłsudskiego, przy której znajduje się wiele interesujących nas obiektów.

Po prawej stronie, naprzeciwko drewnianej willi Koszysta, stoi multimedialna ławeczka poświęcona dawnemu mieszkańcowi tego domu – Janowi Sztaudyngerowi (1904-1970).  Był poetą, satyrykiem, teoretykiem i działaczem teatru lalkowego (m.in. honorowym członkiem Międzynarodowej Unii Lalkarskiej). Jego dzieła to m.in: Piórka (1954), Krakowskie piórka (1956), Puch ostu (1958), Piórka z gór (1961, tu: fraszki z Zakopanego), Ballady i fraszki (1963).

Dzieciństwo Sztaudynger spędził w Krakowie. W latach 1913–1914 zwiedził z ojcem austriackie i włoskie miasta, a także rejon jeziora
Ledro w Alpach. Przed I wojną światową Sztaudyngerowie spędzali ferie zimowe w Zakopanem. W czasie I wojny światowej pracował jako goniec w Naczelnym Komitecie Narodowym w Krakowie, a następnie wraz z rodziną przebywał w Wiedniu i Brnie. W 1915 r.razem z rodziną powrócił do Krakowa. Zaprzyjaźnił się w tym czasie z Wojciechem Natansonem i Franciszkiem Kurkiem (znanym jako Jalu Kurek).

W latach 1922–1925 razem z m.in. Jalu Kurkiem i Mieczysławem Jastrunem (wł. Agatsteinem) tworzył grupę literacką Helion. Po studiach pracował jako nauczyciel języka polskiego w Dębicy na Pomorzu, w Bydgoszczy i w Poznaniu. W tym czasie odbył także służbę wojskową w Szkole Podchorążych Piechoty w Zaleszczykach i Równem, publikował w „Kurierze Literacko-Naukowym” i „Tęczy”. Przebywając w Poznaniu (od 1930 r.), został członkiem poznańskiego oddziału Związku Zawodowego Literatów Polskich. Od roku 1934 pracował w Poznaniu jako wykładowca Państwowej Szkoły Wydziałowej, a w latach 1934–1935 kierował poznańskim Teatrem Lalek Miniatury.

W czasie okupacji najpierw aresztowany przez Niemców i osadzony w obozie przejściowym, został zwolniony, a następnie brał udział w tajnym nauczaniu. Nieustannie tworzył (m.in. Wojna grzybów – pastisz Pana Tadeusza A. Mickiewicza). Po wojnie zamieszkał w Łodzi i objął stanowisko kierownika literackiego Teatru Lalek Biedronka. Powołał też Instytut Teatrów Lalkowych. W latach pięćdziesiątych pisał krótkie formy liryczne, aforyzmy i fraszki. Pod koniec 1955 r. osiadł w Zakopanem. To tutaj powstały wspomnienia Ojciec i Matka. Publikował swoje kolejne utwory. Nadal udzielał się na polu teatralnym (m.in. udział w V Kongresie Międzynarodowego Stowarzyszenia Teatru Lalek w Pradze, a na VII Kongresie w Bochum i Brunszwiku przyznano mu godność członka honorowego). Zmarł w Krakowie we wrześniu 1970 r.

Archiwum twórcy (m.in. jego rysunki i portrety autorstwa Vlastimila Hofmana) znajdują się w zakopiańskiej willi Koszysta. W 2013 r. założono Stowarzyszenie Fraszka im. Jana Sztaudyngera z siedzibą w domu rodzinnym patrona. W willi Koszysta organizowane są także Dni Otwarte. Opiekę nad spuścizną twórcy sprawują jego córka Anna Sztaudynger-Kaliszewicz oraz wnuczka Dorota Sztaudynger-Zaczek.