Ze względu na spore odległości pomiędzy poszczególnymi atrakcjami zalecane jest poruszanie się po trasie samochodem. Wyprawę rozpoczynamy przy rezerwacie przyrody „Skamieniałe Miasto”. Znajduje się tutaj taras widokowy umiejscowiony na piaskowcowej skale o nazwie Ratusz. Do punktu widokowego prowadzi biegnąca nad drogą kładka.

Skała Ratusz to jedna z piaskowcowych skał znajdujących się w rezerwacie „Skamieniałe Miasto”. Prowadzi do niej usytuowana nad drogą wojewódzką metalowo-drewniana kładka. Na skale ulokowany jest ogrodzony drewnianymi żerdziami naturalny taras widokowy. Z jego poziomu możemy zobaczyć panoramę Kąśnej Dolnej i Pławnej wraz z przepływającą w dolinie rzeką Białą. Legenda głosi, że skała powstała w wyniku zamienienia w kamień miejskiego ratusza. Miała to być kara za złe prowadzenie miasta przez jego rajców.

Aby dotrzeć do kolejnego przystanku naszej wycieczki jakim jest Dworek Ignacego Paderewskiego, udajemy się do odległej o niespełna 3 km Kąśnej Dolnej. Jednym z właścicieli dworu był światowej klasy pianista i kompozytor – Ignacy Jan Paderewski. Obok dworu znajduje się park z okazałym stawem.

Dworek jest murowanym budynkiem wybudowanym w 1833 r. przez ówczesnego właściciela ziemskiego Pawła Gostkowskiego. Posiada dwuspadowy dach kryty dachówką, zdobiony jest otwartym gankiem opartym na czterech kolumnach. W 1897 r. dwór przeszedł w ręce Ignacego Jana Paderewskiego. Była to jego ulubiona letnia rezydencja. Dworek jest otoczony kilkunastohektarowym parkiem z alejami lipowymi i wiązowymi. Pośrodku parku znajduje się malowniczo położony staw. Obecnie w dworku znajduje się Centrum Paderewskiego w Kąśnej Dolnej. Wnętrze budynku wystrojem nawiązuje do epoki Paderewskiego. Znajdują się tu również prywatne przedmioty mistrza. Dawna posiadłość Paderewskiego jest odpłatnie udostępniana dla zwiedzających. Dworek jest nie tylko miejscem pamięci po wielkim pianiście i kompozytorze, ale także znanym ośrodkiem koncertowym.

Z Kąśnej Dolnej udajemy się do Jastrzębi. Muzeum etnograficzne powstało w 1977 r. Prezentuje zabytki kultury materialnej mieszkańców wsi pogórzańskich. Znajdują się tu dawne narzędzia stolarskie, kowalskie czy tkackie. Najstarszym eksponatem w muzeum jest 200 letni drużbak wykonany z drewna datowanego na 400 lat. Można tu również obejrzeć dawny wystrój wnętrz domostw oraz przedmioty codziennego użytku ich mieszkańców. Muzeum otwierane jest dla zwiedzających po uprzednim umówieniu się.

Z Jastrzębi udajemy się w kierunku Siekierczyny, po ok. 5,5 km jazdy wyznaczoną trasą docieramy do skały Wieprzek. Jest to piaskowcowy ostaniec, który powstał ok. 50 mln lat temu.

Skała Wieprzek znajduje się w jodłowo-bukowym lesie pomiędzy Siekierczyną a Jamną. Zbudowana jest z piaskowca ciężkowickiego formacji śląskiej. Posiada ona rzadko spotykany w Karpatach kształt rozległego stołu wierzchowinowego. Skała ma około 52 metry długości i do 9 metrów wysokości. Podzielona jest szczelinami na 3 części. Dwie zewnętrzne tworzą formy skalne w kształcie grzybów zaś największa środkowa część ma owalny kształt. Legenda głosi, że skała powstała w wyniku zamienienia w kamień wieprzka, którego kupiec prowadził na targ w Zakliczynie. Wieprzek od 1987 r. jest uznany za pomnik przyrody.

Z Wieprzka kierujemy się do wsi Bruśnik, przed kościołem skręcamy w lewo i po ok. 2 km jazdy jesteśmy pod wieżą widokową. Odpowiednie usytuowanie wieży sprawia, że możemy podziwiać widoki na wszystkie strony świata.

Obiekt został oddany do użytku w 2013 r. Jest to wieża o stalowej konstrukcji wykończonej drewnem, o wysokości 23 m. Posiada 5 tarasów widokowych, z czego najwyższy położony jest na wysokości 18 metrów. Została tutaj zamontowana tablica z fotografią panoramy i opisami widocznych wzniesień. Z wieży można podziwiać mozaikowy krajobraz Pogórza Ciężkowickiego i Rożnowskiego, w kierunku północno-wschodnim Pasmo Brzanki, zaś na południe Pasma Beskidu Niskiego, Beskidu Sądeckiego, a nawet Tatry.

Ostatnim przystankiem naszej wycieczki jest znajdujące się w odległości ok. 800 m na południe Diable Boisko. Ten piaskowcowy łuk skalny znajduje się w lesie w odległości ok. 100 m od drogi. Odcinek ten musimy pokonać pieszo. Diable Boisko według legendy było wrotami piekieł. W rzeczywistości jest to piaskowcowy ostaniec, który pierwotnie był jaskinią, a w wyniku erozji przybrał osobliwy kształt łuku skalnego.

Diable Boisko to skała zbudowana z piaskowca formacji śląskiej przypominająca pochylony łuk lub most. Według legendy pod skalnym łukiem tańczyły małe diabły, zaś sama skała miała być wrotami piekieł. Swój osobliwy kształt zawdzięcza występowaniu lokalnej grubej ławicy piaskowca. Forma Diablego Boiska jest ewenementem wśród piaskowcowych wychodni w Beskidach i na Pogórzach. Od 2004 r. Diable Boisko podlega ochronie prawnej jako pomnik przyrody nieożywionej.