Etap zaczynamy od wizyty w jednej z najpiękniejszych dzielnic Krakowa. Salwator znajduje się rzut beretem od Rynku Głównego, w kilkanaście minut można tu dojechać ul. Grodzką, okrążając Wawel i dalej podążając wiślanym bulwarem albo ścieżką rowerową przez Półwsie Zwierzynieckie, wzdłuż ulic Smoleńsk, Dunin-Wąsowicza i Senatorskiej, obok placu Na Groblach. Za przystankiem autobusowym i tramwajową pętlą zaczyna się właściwy Salwator. Po lewej stronie mijamy charakterystyczną bryłę klasztoru Sióstr Norbertanek wraz z barokowym kościołem św. Augustyna i św. Jana Chrzciciela i skręcamy w prawo, wyłożoną kostką brukową ul. Św. Bronisławy (ostry podjazd). Po prawej stronie widać bielejący na wzgórzu kościół pod wezwaniem Najświętszego Salwatora, od którego wzięło nazwę całe osiedle. Jego historia sięga XII wieku – najstarszym elementem jest romańskie prezbiterium.

Po drugiej stronie ulicy znajduje się zaś najbardziej tajemniczy budynek osiedla: wzniesiona na planie ośmioboku drewniana barokowa kaplica św. Małgorzaty i św. Judyty. Ta ukończona ok. 1690 roku budowla o specyficznym kształcie, usytuowana na zalesionym wzgórzu, kryje w sobie mroczną historię. Prawdopodobnie w tym miejscu istniała niegdyś pogańska świątynia zwana chramem lub gontyną. Stąd jej popularna nazwa (Gontyna), a także nazwa pobliskiej ulicy. Właśnie tamtędy będziemy zjeżdżać z powrotem pod klasztor Norbertanek, bo najpierw wspinamy się ul. Anczyca, zachodnim zboczem wzgórza, zwiedzając całe, zbudowane w latach 1911‒1912 osiedle willowe, zaprojektowane przez Romana Bandurskiego. Trzydzieści willi stojących na Wzgórzu Św. Bronisławy wśród starych drzew i krzewów do dziś prezentuje się elegancko i przytulnie. W ciągu stu lat istnienia osiedla mieszkali tu wybitni artyści, ludzie kultury i polityki (dość powiedzieć, że to w jednej z willi przy ul. Anczyca zmarł Jacek Malczewski). W dobie raptownych zmian i ingerencji dokonywanych w tkance miasta Salwator wydaje się ostoją niezakłóconego układu miasta ogrodu, rozkwitającego bujnie pod okiem Gontyny.

Ruszamy na zachód ul. Księcia Józefa, po prawej stronie mając garb Wzgórza Św. Bronisławy z masywnymi willami na zboczach, po lewej zaś najpierw mur klasztorny, a potem otwarty widok na Wisłę. Po minięciu skrzyżowania z opadającym tu mostem Zwierzynieckim skręcamy od razu w lewo, w ul. Wioślarską, która doprowadza nas do wału nad Wisłą, od kilku dobrych lat wyasfaltowanego i służącego kolarzom, biegaczom i spacerowiczom. Przejażdżka wałem w stronę Przegorzał i Bielan jest czystą przyjemnością. Możemy rzucić okiem na wiślane starorzecza, zajrzeć do ogródków działkowych, potowarzyszyć sójkom,  bażantom i srokom, raz po raz wyskakującym z głośnym skrzeczeniem z zarośli. Po paru minutach otworzy nam się widok na Budzów po drugiej stronie Wisły (a także na równoległy do naszego wał ze ścieżką rowerową, prowadzący w stronę Tyńca) oraz pierwsze zabudowania Przegorzał po prawej. Charakterystyczne bryły tzw. Zamku ufundowanego przez hitlerowców podczas okupacji Krakowa w latach 1942‒43, z przeznaczeniem sanatoryjnym, oraz willi-baszty Adolfa Szyszko-Bohusza z końca lat 20. jasną kolorystyką odznaczają się od gęstwiny Lasu Wolskiego. Ścieżka rowerowa wiedzie teraz bezpośrednio nad rzeką, tuż przy zbiornikach retencyjnych w pobliżu starych wodociągów. Można tu zobaczyć wiele gatunków ptaków, od szczygłów, dzięciołów zielonych i mew po czaple i ślepowrony. Wkrótce docieramy do granicy miasta, sygnowanej stopniem wodnym Kościuszko (można tu przedostać się na drugą stronę Wisły, w okolice toru kajakarstwa górskiego, kładką rowerową w ciągu mostu na autostradzie A4). Po chwili zaczynają się Piekary.

Za przystankiem autobusowym Piekary Na Brzegu skręcamy z głównej drogi w lewo, wąską ścieżką i kładką nad ciekiem wodnym, po czym wjeżdżamy na wąską asfaltową ulicę prowadzącą wśród luźno rozstawionych domów. Otwiera się piękny widok na opactwo Benedyktynów w Tyńcu, wspaniały zespół klasztorny zbudowany na wapiennych skałach dokładnie po drugiej stronie Wisły. Docieramy do centrum Piekar, skąd lekkim podjazdem (w stronę Ściejowic i Rącznej) kierujemy się pod piekarski pałac. Przedostając się przez starą bramę, wnikamy wprost do tajemniczego ogrodu pełnego dzikich drzew i krzewów, reliktowych zabudowań założenia parkowo-pałacowego (spichlerz, oranżeria), ze wspaniałym pałacem zbudowanym w latach 1857‒1865 we włoskim stylu neogotyckim z elementami neorenesansu. Za projekt odpowiadał Filip Pokutyński, a inicjatorem budowy i pierwszym właścicielem był Alfred Milieski. Pałac przechodził z rąk do rąk, aż w końcu po wojnie służył za szkołę i oddział szpitala psychiatrycznego. Od ponad dwóch dekad stoi nieużytkowany, będąc ofiarą sporu prawnego między spadkobiercami dawnych właścicieli a Skarbem Państwa. Budynek jest nietypowy – ośmioboczna wieża otoczona bogatą ornamentyką, liczne, choć niszczejące detale architektoniczne, bogate wykończenie. Cały teren, wraz z drobnym oczkiem wodnym, ma w sobie rzadką urodę i magiczną aurę zapomnianej arkadii.

Spod pałacu wracamy w stronę Wisły i na chwilę zatrzymujemy się na wałach, skąd rozpościera się rozległa panorama opactwa tynieckiego i lasów. Polne ścieżki wysadzane iwami wyprowadzają nas w dolinę starorzeczy, nad którymi górują malownicze wapienne ostańce. Od tej pory podążamy za niebieskimi znakami ścieżki rowerowej, mylną drogą (uwaga na piasek, błoto i krzaki!) wijącą się między korytem Wisły po lewej i stawami oraz Skałkami Piekarskimi po prawej stronie (można się wspiąć na jedną z nich). Wkrótce wjeżdżamy na wał, którym podążamy w górę rzeki, mając przed oczami górę Grodzisko (po drugiej stronie rzeki) oraz łowiska w Jeziorzanach. Opuszczamy wał i zjeżdżamy wąską ścieżką nad stawy, a następnie pod skałkami przedostajemy się w stronę centrum wsi. Przy kapliczce skręcamy w lewo, ku przeprawie promowej, lecz potem odbijamy w prawo i jedziemy do Wołowic wąską, asfaltową ulicą pod wałem wiślanym, wśród kolorowych drewnianych chat i pól kukurydzy. To tereny ukochane przez bociany, dlatego tu i ówdzie natykamy się na ich gniazda. Gdy przejedziemy przez centrum Wołowic, kierujmy się na Czernichów (w lewo obok szkoły). Na wysokości kościoła odbijamy znów w stronę Wisły, podążając za znakami niebieskiej ścieżki rowerowej. Wjeżdżamy na wał i skręcamy w prawo (trudna nawierzchnia). Po lewej stronie wije się wiślany wąż z kamienistymi łachami i krzykliwymi mewami, a przed nami rozciągają się zabudowania Czernichowa. Docieramy do nich po paru minutach, zjeżdżając z wału i wspinając się między małymi domkami na wzgórze, na którym rozsiadł się gotycko-barokowy kościół Św. Trójcy, ufundowany w XV wieku, przebudowany w wiekach XVII, XVIII i XX. Najdawniejszym zabytkiem jest gotyckie prezbiterium datowane na rok 1440.

Czernichów to duża gminna wieś, z dobrze zachowanymi międzywojennymi kamienicami, małą architekturą (stacja transformatorowa z 1947 r.) i interesującą zabudową trójkątnego rynku. Tam właśnie, w zespole dworskim z XIX wieku, w skład którego wchodzą dwór, lamus, budynki gospodarcze, ogrodzenie z bramą oraz bujny park, mieści się szkoła rolnicza o bogatej historii. To najdłużej działająca bez przerwy szkoła rolnicza w Polsce, sięgająca początkami 1860 roku. Jeden z jej nauczycieli, Franciszek Stefczyk, założył tu w 1890 roku pierwszą w Galicji Spółdzielczą Kasę Oszczędności i Pożyczek. Dziś funkcjonuje ona jako SKOK, a Stefczyk, skromny nauczyciel z Czernichowa, jest jej dumnym patronem. Warto zwiedzić odnowiony dwór i ładnie utrzymany park, ale także przejechać się wąziutkimi uliczkami miejscowości, usytuowanymi na zboczu opadającym w stronę Wisły, podziwiając zadbane domki i obejścia.

Wzdłuż dworskiego muru jedziemy w stronę przeprawy promowej Czernichów –Brzeźnica. Możemy skorzystać ze ścieżki rowerowej odbijającej w lewo od głównej drogi. Prom kursuje codziennie, przewożąc samochody osobowe i rowery między brzegami Wisły. Ale my skręcamy w piaszczysto-błotną dróżkę tuż nad korytem rzeki, która po chwili wyprowadza nas nad malownicze starorzecza, zwane Kępą. Z drewnianego pomostu nad stawami można podziwiać czaple, czajki i ślepowrony, a także kursujące nad wodą barwne ważki. Po lewej stronie mamy zaś kapitalną nadwiślańską plażę z drobnymi kamykami i czaplami brodzącymi w płytkiej wodzie. Dalej podążamy w lewo, w stronę Kłokoczyna, wśród łąk i pól, pod wałem, przy którym stoją drzewa-siedziby kormoranów. W centrum wsi skręcamy ostro w prawo, wracając w stronę Czernichowa. Po minięciu tablicy z nazwą miejscowości w przysiółku Ratanice odbijamy w lewo, na dobrze utrzymaną gruntową drogę prowadzącą skrajem zagajnika. Przy kapliczce znowu w lewo, za niebieskimi, a po chwili żółtymi znakami szlaku pieszego, najpierw ładnym lasem mieszanym, następnie przez piachy otaczające kilka małych stawów. Wjeżdżamy do Przegini Narodowej, a po chwili (skręt w prawo), obok Matejkówki, XIX-wiecznego dworku, w którym bywali Jan Matejko, Leon Wyczółkowski czy Julian Fałat, przedostajemy się do Przegini Duchownej (stromy podjazd). Tam, prócz zabytkowej kapliczki, warto zobaczyć stare zabudowania mieszkalne, w tym drewniane chaty, stodoły i komórki stojące przy drodze w stronę Rybnej. Przed nami roztacza się widok na masyw Kajasówki ‒ wapiennego wzgórza dominującego nad okolicą.

Za remizą OSP i charakterystyczną drewnianą chatą skręcamy w prawo i po chwili znów w prawo. Docieramy do podnóża Kajasówki, rezerwatu przyrody nieożywionej (murawy kserotermiczne), stanowiącego wyjątkowy przykład zrębu tektonicznego zbudowanego z wapieni jurajskich i pokrytego lasem sosnowym oraz grądem. Występują tu liczne gatunki roślin oraz zwierząt (w tym rzadkie motyle). Przez ten założony w 1962 roku rezerwat wiodą ścieżki dydaktyczne – jedna zboczem północnym, łagodniejszym i całkowicie zalesionym, druga wschodnim, ostro opadającym skalistymi urwiskami. Finałowa wspinaczka na najwyższy punkt masywu, szczyt Bustryk (320 m n.p.m.), to najtrudniejszy moment tego etapu. Trasa nie jest idealna do jazdy rowerem, wiedzie bardzo wąską i krętą ścieżynką wśród krzewów z wystającymi korzeniami i gałęziami, wapiennymi głazami i tysiącami szyszek. Przez większość czasu dróżka wznosi się pionowymi podjazdami. Ostatnia faza jest nieco łagodniejsza. Dukt wije się przez las sosnowy i po chwili wyprowadza nas na odsłonięty szczyt wzgórza (ławeczki i tablice informacyjne), skąd roztaczają się przepiękne widoki na górę Chełm nad Czernichowem (na bliższym planie) oraz na Beskidy z Babią Górą oraz Pilskiem (na dalszym). Patrząc na wschód, dostrzeżemy Las Wolski z klasztorem kamedulskim oraz zarysy krakowskich osiedli.

Wysadzana kamieniami ścieżka prowadzi samym skrajem wzniesienia, przenosząc się raz na lewą, raz na prawą stronę grzbietu. Po osiągnięciu szczytu ze starą wieżą triangulacyjną zaczyna gwałtownie opadać (ostry i niebezpieczny zjazd) i po paru minutach przedzierania się przez las docieramy do rozwidlenia przy Jaskini Przegińskiej. Możemy tu zostawić rower i bardzo stromym, niezabezpieczonym zejściem wzdłuż niebieskiej ścieżki dydaktycznej zsunąć się wśród skał w stronę otworu wejściowego jaskini (piękne widoki), następnie wczołgać się do środka. Wąski korytarz ma nieco ponad dziesięć metrów długości. Miejscami trzeba poruszać się na kolanach (zalecana szczególna ostrożność!). W końcu docieramy do położonego nieco wyżej wyjścia. Teraz musimy wspiąć się bardzo stromym i obsypującym się zboczem do lasu, gdzie czeka na nas rower. Dalej, aż do podnóża Kajasówki, seria zjazdów (kręta droga, miejscami duża ekspozycja, trzeba uważać!). Odbijająca w lewo polna ścieżka doprowadzi nas do Czułówka (można wybrać drogę wśród pól do centrum wsi), jadąc zaś w prawo, po kilku minutach dostaniemy się do Nowej Wsi Szlacheckiej. W obu miejscowościach możemy wsiąść z rowerem do autobusu strefowego MPK. Jeśli chcemy wracać do Krakowa na dwóch kółkach (ok. 30‒35 km), proponuję trasę z Czułówka do Czułowa (atrakcyjna panorama Kajasówki, podjazd), następnie przez Mników (można zawadzić o Dolinę Mnikowską), Cholerzyn, Budzyń, Kryspinów i szlakiem pieszym do krakowskiego już Zakamycza, skąd przez Chełm i Wolę Justowską dotrzemy do centrum miasta.