Wstęp
Urząd Miasta Zakopane i ławeczka Bartusia Obrochty
Znajdujemy się przed budynkiem zakopiańskiego magistratu. Obiekt wybudowano według projektu Bronisława Stefanika w 1970 roku. Uwagę zwracają przestrzenna rzeźba Orbita autorstwa Henryka Burzca oraz pomnik dr. Andrzeja Chramca autorstwa Tomasza Rossa. Chramiec – góral, wójt, lekarz klimatyczny i społecznik – to postać, dzięki której została wytyczona ulica Kościuszki (dawniej Marszałkowska) przecinająca Równie Krupowe. Przy niej znajduje się zakopiański Urząd Miasta. Tutaj też stoi multimedialna ławeczka poświęcona Bartusiowi Obrochcie.
Bartłomiej Obrochta, zwany Bartusiem, urodził się 15 sierpnia 1850 r. w Zakopanem, zmarł 1 maja 1926 r. również w Zakopanem. Pochowano go na zakopiańskim Nowym Cmentarzu. Jest znany jako doskonały skrzypek i przewodnik tatrzański.
Bartuś Obrochta od najmłodszych lat uczył się gry na skrzypcach. Jego nauczycielem był m.in. słynny Jan Krzeptowski Sabała. Obrochta uznawany jest za jednego z najlepszych góralskich muzykantów. Jego muzyką interesował się podobno sam zbójnik Wojtek Mateja i zabierał Bartusia w góry, aby ten umilał czas jemu i jego kompanii. Muzyka Obrochty wzbudzała też zainteresowanie m.in. Ignacego Paderewskiego i Karola Szymanowskiego dla którego stała się inspiracją przy komponowaniu słynnych Harnasi. Melodie grane przez zdolnego górala zapisał na woskowych wałkach wieloletni dyrektor Muzeum Tatrzańskiego Juliusz Zborowski. Bartuś Obrochta grywał ponadto Henrykowi Sienkiewiczowi, Stanisławowi Witkiewiczowi, Bolesławowi Prusowi. Sam układał melodie na skrzypce, a także na całą kapelę (3 skrzypce i basy).
Był ponadto twórcą muzyki, czyli góralskiej kapeli, do której należeli m.in. jego synowie (Jan i Stanisław), a potem także wnuk Władysław. W 1897 r. po raz pierwszy wyjechał ze swoją kapelą do Warszawy, aby grać podczas wystawy panoramy Tatr. W roku 1925 grał w Polskim Pawilonie w czasie Międzynarodowej Wystawy Sztuki Dekoracyjnej w Paryżu. Zmarł ze skrzypcami w rękach na Drodze pod Reglami, wracając z posiadów. Do dziś w tym miejscu stoi drewniana pamiątkowa kapliczka.
Bartłomiej Obrochta od ok. 1878 r. był przewodnikiem tatrzańskim, a uprawnienia I klasy zdobył przed rokiem 1892. Na uwagę zasługują następujące wyjścia w Tatry: wspólnie z Ludwikiem Chałubińskim i przewodnikiem Wojciechem Rojem próba zdobycia Ganku przed rokiem 1880, a w styczniu 1894 r. pierwsze zimowe przejście przez Zawrat do Morskiego Oka, podczas którego był głównym przewodnikiem Jana Grzegorzewskiego. W latach 1876–1888 jako muzykant i przewodnik uczestniczył w wycieczkach Tytusa Chałubińskiego. Podobno na jednym z takich biwaków ustalono układ tańca zbójnickiego. Był również towarzyszem wypraw Sabały, Bolesława Prusa, Henryka Sienkiewicza. Od 1886 r. był strażnikiem Towarzystwa Tatrzańskiego, zajmując się ochroną kozic i świstaków. Ponadto pracował przy budowie ścieżek w górach (w 1887 r. z Maciejem Sieczką umieścił klamry na drodze z Wagi na Wysoką przez Pazdury), a w latach 1890–1895 i 1914–1922 prowadził schronisko w Starej Roztoce. W 1894 r. figurował jako wydawca „Gońca Tatrzańskiego”, chociaż faktycznie był nim Jan Grzegorzewski. W Tatrach upamiętniony został dwiema nazwami: Bartkowa Turnia i Bartkowa Przełączka (w zach. grani Małego Ganku). Jego opowiadania zanotował i ogłosił Juliusz Zborowski: Wycieczka z Bolesławem Prusem (1929), Lekarstwa z tatrzańskich smoków (1932). Od 1965 r. istnieje w Zakopanem Zespół Regionalny im. Bartusia Obrochty.