Wstęp
Teatr czy wodociągi? Teatr Miejski w Krakowie
Teatr im. Juliusza Słowackiego nosi tę nazwę od 1909 roku, wcześniej – czyli od momentu jego wzniesienia – nazywano go Teatrem Miejskim w Krakowie. Powstawał w latach 1891–1893 według zatwierdzonego jeszcze w 1890 roku projektu autorstwa architekta Jana Zawiejskiego na miejscu wyburzanego wówczas średniowiecznego kompleksu szpitalno-klasztornego duchaków. Na skutek złego stanu technicznego Starego Teatru, mieszczącego się przy placu Szczepańskim, zdecydowano postawić całkiem nowy budynek teatru w innej lokalizacji. Nim doszło jednak do zgody wszystkich radnych miasta na budowę teatru, rozgorzał spór, czy rzeczywiście czas to i miejsce na przeznaczenie pieniędzy na teatr, czy może jednak pora na tak ważną przecież dla zdrowia krakowian inwestycję w miejskie wodociągi, których – przypomnijmy – Kraków nie miał od czasów szwedzkich.
Architektura eklektycznej budowli teatru – po części neobarokowa, po części neorenesansowa, mocno nacechowana wątkami narodowymi – nawiązuje do nieco wcześniej powstałych teatrów europejskich, choć skromne środki finansowe miasta nie pozwoliły na skorzystanie w pełni z tych wzorów. Budynek składa się z fasady, reprezentacyjnej elewacji zachodniej, westybulu, klatki schodowej, foyer, bufetu, widowni oraz eklektycznego budynku dawnej elektrowni teatralnej, zwanej Domem Machin, w którym dziś mieści się scena Miniatura. Dzięki temu obiektowi teatr był pierwszym budynkiem użyteczności publicznej w Krakowie wyposażonym w oświetlenie elektryczne.
Na szczycie fasady teatru umieszczono figury autorstwa Michała Korpala, odnoszące się do Mickiewiczowskiego eposu, a mianowicie Tadeusza i Zosię w scenie „Poloneza czas zacząć”, których realizację ufundowali społecznicy krakowscy, Odo i Kazimiera Bujwidowie. Pozostałe alegoryczne figury zdobiące fasadę oraz reprezentacyjną elewację zachodnią zostały wykonane przez Tadeusza Błotnickiego, Alfreda Dauna i Mieczysława Zawiejskiego. Attyka elewacji jest wzorowana na attyce krakowskich Sukiennic, które w latach 1874–1879 były gruntownie restaurowane, co wywoływało wiele dyskusji w środowisku. Od tego czasu architekci – w tym projektanci Centrum Administracyjnego Nowej Huty – chętnie sięgali po ten „rodzimy” motyw. We foyer znajdują się stiuki Alfreda Putza i dekoracja kamieniarska Józefa Kuleszy, w westybulu natomiast uwagę zwracają pomnik Stanisława Wyspiańskiego wykonany przez Bolesława Chromego i malowidła ścienne autorstwa Antoniego Tucha. Widownię teatru zdobi kurtyna Henryka Siemiradzkiego – malowidło olejne na płótnie przedstawiające scenę alegoryczną. Po raz pierwszy kurtynę podniesiono 18 kwietnia 1894 roku.
W gmachu teatru zachowała się garderoba Ludwika Solskiego, a właściwie Ludwika Napoleona Karola Sosnowskiego – jednego z najwybitniejszych aktorów w historii teatru polskiego, którego publiczność zapamiętała z takich ról jak Stary Wiarus z Warszawianki Stanisława Wyspiańskiego czy Dyndalski z Zemsty Aleksandra Fredry. W garderobie zobaczyć można rysunki i autografy artystów z XIX i XX wieku.
Pierwotnie teatr był zaplanowany na 922 miejsca.