Perłą przedwojennego Krakowa był działający w tutejszej synagodze Kupa mistrz muzyki kantoralnej chazan Eliezer Goldberg. Dziś zapomniany, niegdyś uwielbiany przez krakowskich Żydów i ceniony w całej Galicji. W 1879 roku gmina krakowska musiała walczyć o niego z gminą jarosławską, dla której pracował po opuszczeniu rodzinnego Krzemieńca na Wołyniu. Goldberga uwielbiali nawet krakowscy postępowcy, dla których jego muzyka była kwintesencją tego, co najlepsze w muzyce Żydów Europy Wschodniej: ekspresyjnego śpiewu kantora, cudownie zestrojonej harmonii w partiach chóralnych, nostalgicznych cytatów z tradycyjnych melodii ludowych. Także elity kochały go pomimo tego, że Goldberg nie posiadał żadnego wykształcenia muzycznego, nie umiał zapisać własnych kompozycji, nie potrafił dyrygować, a w dodatku był też słabym śpiewakiem. W czym zatem tkwił sekret jego powodzenia? Posłuchajmy. Ono b’koach Błagamy Cię, mocą swojej prawicy rozplącz nasze splątane losy. Przyjmij pieśni swego ludu, podnieś i oczyść nas. Prosimy, Najmężniejszy, tych, co zmierzają ku Tobie, strzeż jak źrenicy oka. Błogosław im, oczyść ich, miej litość nad nimi, w swej sprawiedliwości zawsze ich nagradzaj. Mocny i Święty, w dobroci swej prowadź swoją owczarnię. Jedyny i Dumny, zwróć się ku swemu ludowi, który pamięta o Twojej świętości. Usłysz nasz lament i wołania, Znający wszystkie tajemnice.