Wstęp
Roztrzeplin wiechowaty
Drzewo interesujące latem – obsypane jest wiechami złotych kwiatów, ale i jesienią, kiedy na końcach gałązek pojawiają się jakby papierowe, brązowe latarenki z nasionami w środku. Roztrzeplin, którego naukowa nazwa trudna jest do wymówienia (Koelreuteria paniculata), do Europy został sprowadzony w 1747 r. przez Jezuitę Pierre d’Incarville’a z północnych Chin, ale drzewo to naturalnie występuje także w Korei i Japonii (wybrzeże Morza Żółtego na Honsiu). Przypuszcza się, że do Japonii mogło dotrzeć razem z Buddyzmem. Podobnie jak w Chinach, tak i w Japonii sadzono je przy świątyniach i na grobach. To roślina odporna na miejskie warunki, ale nic dziwnego, znosi zasolenie jakie przynosi morska bryza.
Naukowy opis drzewa dał Fin, Erik Laxmann, osiemnastowieczny pastor, badacz przyrody Syberii. O Japonii dowiadywał się z książek Thunberga, ale spotkał również japońskich rozbitków. Miedzy innymi za jego wstawiennictwem marynarze z japońskiego statku, który rozbił się na wschodzie rosyjskiego imperium mogli powrócić do domu. Co ciekawe do podjęcia decyzji o powrocie potrzebna była osobista obecność japońskich marynarzy na audiencji u Katarzyny II w Carskim Siole.