Piec ogrzewał i żywił w czasach, gdy ciepło i jedzenie kosztowały wiele wysiłku. Od jakości pieca i opału zależało zdrowie domowników: rozgrzewały, ale bywały też źródłem dymu, a często i pożaru. Sztuka pieczenia chleba była równie ważna jak umiejętności zduna — tu też chodziło o zdrowie. By wypiek się udał, trzeba było znać czas i temperaturę pieczenia. Wierzono, że rosnącemu w dzieży ciastu szkodziły przeciągi; wizyta obcego w trakcie pieczenia chleba miała nie służyć wypiekowi. Gotowy bochenek otaczano czcią: przed pokrojeniem kreślono nań znak krzyża, nie kładziono go na wypukłej stronie, nigdy nie wyrzucano resztek chleba. Gdy na przednówku (czas przed żniwami) kończyło się ziarno na chleb, czekano na niego z utęsknieniem do dożynek.