Wchodzicie do domu, w którym mieszkała rodzina Witosów, choć jakoś się krygujecie, bo w końcu to tak, jakby zaglądnąć wodzowi pod pierzynę. Równolegle z życiem politycznym Witos układał swoje sprawy osobiste. W 1899 roku żeni się z Katarzyną Tracz, która w posagu wnosi kilka morgów ziemi. W 1913 roku niecały kilometr od rodzinnej chałupy buduje własną zagrodę. Na jego gospodarstwo składają się drewniany dom, stajnia, dwie stodoły i piwniczka. Obecnie zagroda, zwana przez mieszkańców Wierzchosławic witosówką, pełni funkcję muzeum biograficznego. Można w niej obejrzeć meble, narzędzia rolnicze, przedmioty osobiste – jak choćby jego charakterystyczne oficerki, pamiątki rodzinne, zdjęcia, dokumenty. To materialne ślady życia Witosa i zapis burzliwych czasów, w których przyszło mu żyć. Wierzchosławice dla Witosa zawsze były ważnym punktem odniesienia. To tu się urodził, stawiał pierwsze kroki jako polityk, zbudował swój dom. Tutaj także w 1945 roku, zgodnie z ostatnią wolą, spoczął w rodzinnym grobowcu na lokalnym cmentarzu – mimo nacisków na pochówek na Wawelu. Przejście konduktu żałobnego z jego ciałem z Krakowa do Wierzchosławic uwiecznione zostało w materiale Polskiej Kroniki Filmowej. W ostatniej drodze Wincentego Witosa towarzyszyli mu zarówno politycy, działacze ludowi, jak i zwykli chłopi – dla których pozostał niezłomnym przywódcą.