Odo Bujwid w latach 1883‒1896 współpracował z brytyjskimi inżynierami, braćmi Williamem Heerleinem i Josephem Lindleyami, przy budowie warszawskich wodociągów. Nie może więc dziwić to, że kiedy bohater naszej opowieści pojawił się w Krakowie, powierzono mu zadanie opieki nad bakteriologiczną czystością wody pitnej, która miała przepływać przez nowy krakowski wodociąg.

I tak wedle zaleceń Bujwida zespół budynków i urządzeń technicznych wodociągów miejskich „Bielany” mógł stanąć u podnóża Srebrnej Góry, po wschodniej stronie klasztoru Kamedułów. Do dziś zajmuje on niewielką działkę po północnej stronie ulicy Księcia Józefa oraz duży, rozciągający się wzdłuż Wisły teren po stronie południowej.

W części północnej, ogrodzonej ceglanym murem, znajdują się obiekty technologiczne (hala maszyn parowych, kotłownia, laboratorium) oraz budynek mieszkalny z ogródkami przydomowymi i portiernia. Jest to najstarsza część zespołu, zbudowana w latach 1898‒1900. Po drugiej stronie ulicy, na rozległym terenie nad Wisłą, odbywa się pobieranie wody i wstępne procesy jej oczyszczania. Służy temu szereg studzien, zbiorników, osadników i filtrów. Tu zlokalizowano budynki warsztatów i filtrów pośpiesznych, pompownię, magazyn paliw oraz tunel przebiegający pod korytem Wisły.

Nadzór nad pracami powierzono inż. Romanowi Ingardenowi, który wykonał projekt wodociągu i został kierownikiem Miejskiego Biura Wodociągowego. W 1898 roku przystąpiono do budowy i w ciągu dwóch lat wzniesiono niezbędne obiekty. Uroczyste otwarcie wodociągu, noszącego wówczas imię cesarza Franciszka Józefa, nastąpiło w lutym 1901 roku.

Co ciekawe, w szafie w mieszkaniu Bujwidów zachowała się masa papierów związanych z wyborem miejsca poboru wody i budową filtrów oczyszczających.