Kopalnia Soli w Bochni

Złoża bocheńskiej soli pochodzą sprzed ok. 20 mln lat. Najstarsze szyby były zlokalizowane prawdopodobnie w dolinie potoku Babica, gdzie pokłady soli zalegały płytko. Nie były one jednak zbyt obfite, więc drążono kolejne, głębsze szyby. Tak powstała najstarsza, wschodnia część kopalni z szybami Sutoris („Szewczy”) i Gazaris („Wieżny” lub „Wodny”). Kopalnia rozwijała się w kierunku pionowym i na zachód. Część zachodnią nazywano Nowymi Górami, a tworzyły ją trzy szyby: Regis, Bochneris i Campi. W latach 80. XX wieku kopalnia osiągnęła maksymalne rozmiary: 4,5 km i 468 m głębokości.

W bocheńskiej kopalni znajduje się wiele kaplic. Największą z nich jest powstała po 1747 r. kaplica św. Kingi, w której prezbiterium znajdują się wykute w soli ołtarze św. Kingi i Barbary, ambona i figury św.: Kingi, Jana Nepomucena, Wojciecha i Tomasza z Akwinu. Według legendy król Węgier Bela IV podarował córce Kindze jako wiano kopalnię soli w Siedmiogrodzie. Odbierając ją – zgodnie z ówczesnym zwyczajem – Kinga wrzuciła do niej pierścień. Po przybyciu do Polski odwiedziła Bochnię, a tutaj w pierwszej wydobytej bryle soli górnicy znaleźli jej pierścień, wrzucony do kopalni w Siedmiogrodzie.

Kopalnia w Bochni jest najstarszym ośrodkiem wydobywczym soli w Polsce. Działa bez przerwy od średniowiecza – już prawie 750 lat. W ostatnich latach z powodu wyczerpania się zasobów wstrzymano eksploatację złóż soli.

Od lat 90. XX wieku w kopalni prowadzona jest głównie działalność turystyczna, a w największej z zachowanych komór urządzono sanatorium. Panujący tu mikroklimat ma właściwości lecznicze, szczególnie dla cierpiących na schorzenia alergiczne dróg oddechowych i skóry. W 2013 r. bocheńska kopalnia została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.