Wstęp
Klasztor oo. Dominikanów
Z Salwatora powracamy do Starego Miasta. Dawniej przy klasztorze przebiegała Młynówka Królewska będąca sztucznym korytem rzeki Rudawy. Dominikanie wykorzystywali ją do doprowadzania wody potrzebnej dla funkcjonowania własnego gospodarstwa oraz młyna. Młynówkę wykorzystywali także mieszkańcy średniowiecznego Krakowa, trudzący się różnorakim rzemiosłem. Pracowali przy niej m.in. farbiarze skór, garncarze, kaletnicy, browarnicy, wyrabiający skórzane paski paśnicy. Wody Młynówki Królewskiej napełniały fosy miejskie, spełniając tym samym rolę obronną. Rudawa w starym biegu liczyła kilka koryt. Jedno z nich znajdowało się na obszarze dzisiejszych Błoń, a przez ich bagnisty charakter często zmieniała bieg. Swoje koryto wiodące od Woli Justowskiej pod kopiec Kościuszki w kierunku klasztoru Norbertanek otrzymała w 1910 roku. Inne koryto Rudawy rozciągało się począwszy od Mydlnik, przez Łobzów, Czarną Wieś (dzisiejsze tereny pomiędzy ulicą Czarnowiejską oraz aleją 3 Maja) i Piasek, by połączyć się ze swoją odnogą przy Błoniach. W centrum miasta Rudawa płynęła od ulicy św. Marka, w tym miejscu odprowadzano jej wody do fosy miejskiej, następnie zmierzała w kierunku bramy Wiślnej (na styku obecnych ulic Wiślnej oraz Olszewskiego), fragmentem Plant do styku z ulicą Franciszkańską, dalej ku Domu Długosza na styku ulic Kanoniczej i Podzamcze. Swój bieg kontynuowała obok kościoła św. Idziego, a na końcu, przepływając Stradomiem, wpadała do Wisły, mającej niegdyś koryto w miejscu obecnej ulicy Dietla.
Ta niepozorna i znacznie mniejsza od Wisły rzeka, zapewniała szerokie wsparcie dla funkcjonowania Krakowa. Rudawa miała znacznie większy spadek niż Wisła – dzięki temu płynęła szybciej i w efekcie umożliwiała wygenerowanie dużych ilości energii potrzebnej mieszkańcom. Spadek Rudawy spotęgowano budując stopień wodny – jaz w Mydlnikach. Wisła w znacznej części swojego biegu w Polsce jest rzeką nizinną, taki charakter przybiera także na terenie Krakowa. Dodatkowo w jej pobliżu znajdowało się wiele rozlewisk, które uniemożliwiały działania prowadzące do przystosowania Wisły jako rzeki przemysłowej.