Spod magistratu idziemy ulicą Grodzką na Rynek Główny. W kamienicy pod numerem 13, z późnoklasycystyczną fasadą, tam gdzie obecnie znajduje się pasaż handlowy, na początku XX wieku stworzona została prawdziwa kobieca przestrzeń emancypacyjna. Mieściła się tu siedziba Stowarzyszenia Związku Kobiet i funkcjonowała redakcja „Nowego Słowa. Dwutygodnika społeczno-literackiego poświęconego sprawom kobiet”. Przez chwilę, w 1905 roku, gościła w budynku także Czytelnia dla Kobiet (podobnie jak redakcja, dość często zmieniająca siedzibę). Zarówno Związek Kobiet, jak i dwutygodnik ukazujący się w latach 1902‒1907 były inicjatywami Marii Turzymy, która pełniła również funkcję redaktorki naczelnej czasopisma. W „Nowym Słowie” swoje teksty publikowały niemal wszystkie znaczące działaczki polskiego feminizmu pierwszej fali, w tym Kazimiera Bujwidowa. Periodyk kierowany był do kobiet o zdecydowanych i radykalnych poglądach. Jego zadaniem było „budzenie myśli kobiecej” i „informowanie społeczeństwa o działaniach ruchu kobiecego u nas i za granicą”. Drukowane w nim artykuły wprowadzały obyczajową rewolucję, odważnie poruszając tematy często uznawane za tabu, jak modele małżeństwa, podwójne standardy, prawa dzieci nieślubnych czy prostytucja. Od 1904 roku, co miesiąc, dodawana była do niego „Robotnica” poświęcona sprawom kobiet pracujących zawodowo, m.in. ich dyskryminacji na rynku pracy, która później przeistoczyła się w dodatek do pisma socjalistycznego „Naprzód”.