Jaskinia na Łopiankach

W gar­de­ro­bie na­tu­ry
jest ko­stiu­mów spo­ro.
Ko­stium pa­ją­ka, mewy, my­szy po­lnej.
Każ­dy od razu pa­su­je jak ulał
i no­szo­ny jest po­słusz­nie
aż do zdar­cia.[i]

Wycieczkę najlepiej zacząć od spaceru zacisznym wąwozem Półrzeczki, do którego z parkingu prowadzą niebieskie znaki szlaku pieszego do Brzoskwini. Czy urok tych nazw nie inspiruje do ułożenia limeryku? Można by zacząć na przykład tak:
Panny roztropne w wąwozie Półrzeczki
bukom i dębom wiązały wstążeczki…

Zaraz na początku szlaku, tuż po zejściu z drogi gminnej, pod numerem 205 stoi charakterystyczny drewniany domek z belkami pomalowanymi na niebiesko. Kiedy minie się ostatnie zabudowania, po prawej stronie należy wypatrywać czegoś w rodzaju prowizorycznego drewnianego mostku, a za nim ścieżki, wijącej się w stronę widocznej z daleka skały.

Do środka Jaskini na Łopiankach prowadzi duży kwadratowy otwór, niewidoczny od strony drogi, bo zasłonięty skalnym blokiem. W obszernej komorze możemy przez chwilę pooglądać ładne skalne nacieki i pooddychać zimnym powietrzem o zapachu kamieni. W głąb biegnie kręty, zwężający się korytarz o wilgotnym i błotnistym dnie – idealne warunki dla lokatorów jaskini: pająków i nietoperzy.

[i] Taż, Milczenie roślin (fragm.), z tomu Chwila, Kraków 2002.