W gar­de­ro­bie na­tu­ry jest ko­stiu­mów spo­ro. Ko­stium pa­ją­ka, mewy, my­szy po­lnej. Każ­dy od razu pa­su­je jak ulał i no­szo­ny jest po­słusz­nie aż do zdar­cia.[i] Wycieczkę najlepiej zacząć od spaceru zacisznym wąwozem Półrzeczki, do którego z parkingu prowadzą niebieskie znaki szlaku pieszego do Brzoskwini. Czy urok tych nazw nie inspiruje do ułożenia limeryku? Można by zacząć na przykład tak: Panny roztropne w wąwozie Półrzeczki bukom i dębom wiązały wstążeczki… Zaraz na początku szlaku, tuż po zejściu z drogi gminnej, pod numerem 205 stoi charakterystyczny drewniany domek z belkami pomalowanymi na niebiesko. Kiedy minie się ostatnie zabudowania, po prawej stronie należy wypatrywać czegoś w rodzaju prowizorycznego drewnianego mostku, a za nim ścieżki, wijącej się w stronę widocznej z daleka skały. Do środka Jaskini na Łopiankach prowadzi duży kwadratowy otwór, niewidoczny od strony drogi, bo zasłonięty skalnym blokiem. W obszernej komorze możemy przez chwilę pooglądać ładne skalne nacieki i pooddychać zimnym powietrzem o zapachu kamieni. W głąb biegnie kręty, zwężający się korytarz o wilgotnym i błotnistym dnie – idealne warunki dla lokatorów jaskini: pająków i nietoperzy. [i] Taż, Milczenie roślin (fragm.), z tomu Chwila, Kraków 2002.