Drzwi są oczywistą barierą między światami: dostępnym, ale nieprzewidywalnym, zewnętrznym — a ukrytym, ale uporządkowanym, rodzinnym. Aby wnętrze domostwa było przestrzenią przyjazną, należy je oswoić zwyczajami i rytuałami. Widzimy to w układzie sprzętów domowych: w białej izbie pod sufitem wieszano w rzędzie religijne obrazy kupione na odpustach, a na łóżkach piętrzono wyszywane poduszki jako znak dobrobytu. Te drzwi pełnią jeszcze jedną rolę: odgradzają naszą — zwiedzających — rzeczywistość od rzeczywistości dawnych gospodarzy domu. Są magiczną granicą. Ciężkie drewniane drzwi wykonano bez użycia gwoździ, tak samo jak całą chałupę. Są szczególnie zdobione: drewnianymi kołkami. Zabezpieczały domostwo przed nieproszonymi gośćmi i chroniły przed zimnem.