Podobnie jak cmentarz w Dąbrowie Tarnowskiej, cmentarz żydowski w Żabnie powstał w ostatniej dekadzie XVII wieku. Na ten sam okres datuje się początki osadnictwa żydowskiego w mieście. W połowie XVIII wieku Żydzi stanowili już ponad połowę mieszkańców Żabna. Prowadzili tutaj własne życie religijne, kulturalne, sportowe i polityczne. Zasłynęli dzięki żabieńskiej dynastii cadyków, z których najsłynniejszym był Szalom Dawid Unger, syn Jakuba Izaaka, syna Izraela Elimelecha, syna Józefa, syna Mordechaja Dawida Ungera z Dąbrowy Tarnowskiej. W ohelu na żabieńskim cmentarzu znajdują się groby trzech z nich: Szaloma Dawida oraz jego ojca i dziadka. Nie ma w nim natomiast grobu ostatniego cadyka żabieńskiego, najstarszego syna Szaloma Dawida, Eliezera, który zginął w tarnowskim getcie w 1942 roku. Cmentarz jest jedynym zachowanym śladem obecności Żydów w przedwojennym Żabnie. Był też miejscem masowych mordów ludności żydowskiej i romskiej Żabna i okolic. Po wojnie ofiary upamiętniono symbolicznymi płytami nagrobnymi i pomnikami.