Przez tysiąclecia były nie do zwalczenia. Upodabniały się cyklem życia i rozmiarem nasion do upraw i – zbierane ręką rolnika, razem np. ze zbożem czy lnem – trafiały do spichlerza, żeby w kolejnym roku zostać ponownie wysiane. Badania archeobotaników, którzy analizują szczątki roślin wydobyte podczas wykopalisk archeologicznych właśnie dzięki nasionom chwastów, pozwalają odtworzyć siedliska, na których uprawiano rośliny użytkowe. Co ciekawe, właśnie z takich badań dowiedzieliśmy się historii nietypowych, że żyto było prawdopodobnie chwastem pszenicy, i dopiero w średniowieczu wybiło się na niezależność. Chwasty są ciekawymi obiektami przyrodniczymi, bo są ściśle związane z rolniczą aktywnością człowieka. Kiedy ta aktywność się zmienia, a zwłaszcza kiedy zamiera, chwasty stają się reliktami, gatunkami zagrożonymi wyginięciem. Takie relikty można odnaleźć na mijanych polach.