Chusta tiulowa upięta w czepiec

Dawniej mężatkom nie wypadało pokazywać się publicznie z odkrytymi głowami. Na co dzień nosiły chustki, a podczas świąt i uroczystości upinały czepiec z białej chusty tiulowej. Taki czepiec pierwszy raz wiązano na głowie panny młodej podczas obrzędu oczepin w trakcie wesela. Czepce, zwane czubami lub kotkami, prawie w każdej pogórzańskiej wsi miały odmienne kształty. Pod koniec XIX wieku do ich wiązania używano fabrycznie wykonanych chust, które ręcznie dekorowano haftem o motywach roślinnych. Kobiety same je zdobiły, zbierając się podczas długich jesiennych i zimowych wieczorów. Takie spotkania pełne były także opowieści i śpiewu. Charakterystycznym znakiem kultury ludowej jest bowiem tradycja oralna, czyli przekaz wiedzy czy umiejętności za pomocą mowy, bez udziału pisma. Jej spisywaniem i opisywaniem zajmuje się zaś etnografia, której nazwa pochodzi od greckich słów: éthnos („plemię, lud”) + gráphō („piszę”).