Bór na Czerwonem

Pierwszą przerwę możemy sobie zrobić praktycznie na początku naszej przejażdżki, a dokładnie w położonym na prawym brzegu Białego Dunajca rezerwacie Bór na Czerwonem. Jest to jeden z najstarszych rezerwatów przyrody w Polsce, powstały w 1925 roku, m.in. z inicjatywy wybitnego botanika Władysława Szafera. Obszar ten, podobnie jak kilka innych w Kotlinie Nowotarskiej, został objęty ochroną czynną jako torfowisko wysokie. Odcięty od wód gruntowych przez pokłady gliny, zasilany jedynie przez wody opadowe, z niskim wskaźnikiem pH, wykształcił charakterystyczną szatę roślinną. Występuje tu przeszło 100 gatunków kwiatów, wątrobowców i mchów. Niektóre z nich zostały ujęte w „Czerwonej księdze gatunków zagrożonych”. Najcenniejsze gatunki to kukułka plamista z rodziny storczykowatych czy rosiczka okrągłolistna. Na uwagę zasługuje także pewien gatunek glonu, którego plecha w okresie jesiennym przybiera kolor czerwony, co odzwierciedliło się w nazwie rezerwatu.

Chociaż największe skarby botaniczne znajdują się blisko ziemi, cuda natury możemy zaobserwować także z oddali: wystarczy wejść kilkaset metrów w głąb rezerwatu i wspiąć się na taras widokowy, aby zobaczyć cały rezerwat z góry, albo przejść się po drewnianych pomostach i obserwować pełne zieleni dywany mchów. Polecamy jednak zostawić sobie widok Tatr oświetlonych zachodzącym słońcem jako wisienkę na torcie po całodziennej wycieczce.