Rozpoczynamy wędrówkę przy Ośrodku Edukacji Ekologicznej w Borównej. Schodzimy w dół asfaltową drogą, prowadzącą do Chronowa. Po drodze mijamy dwa przystanki autobusowe.

Murowana, czworoboczna kapliczka, wzniesiona prawdopodobnie na przełomie XVIII i XIX wieku, jest jednym z nielicznych śladów po dawnym dworze w Borównej. Została ufundowana przez ówczesnych właścicieli majątku. Wewnątrz kapliczki znajduje się rzeźba św. Jana Nepomucena. Skradziona niegdyś figura powróciła na swoje dawne miejsce po latach nieobecności, a cała kapliczka została poddana renowacji.

Zaraz za drugim przystankiem skręcamy w prawo i przechodzimy przez niewielki most. Po kilkudziesięciu metrach droga skręca w las, po czym drewnianymi schodkami prowadzi na wzniesienie. Na szczycie wzgórza znajduje się ciekawy pomnik przyrody nieożywionej – Skałki Chronowskie, leżące już na terenie wsi Chronów.

Grupa skałek zbudowanych z tzw. piaskowców istebniańskich. Rozciągają się na długości kilkudziesięciu metrów i osiągają wysokość do 2,5 metra. Skałki posiadają status pomnika przyrody nieożywionej. Ich kształt jest wynikiem licznych procesów erozyjnych i wietrzenia, zachodzących na przestrzeni tysięcy lat. Na ich powierzchni wyryto napisy. Według miejscowej legendy, stał tu niegdyś dwór. Zamieniony w głazy, może ponownie ożyć dopiero wtedy, gdy napisy zostaną rozszyfrowane.

Piaskowce to skały osadowe zbudowane z niewielkich ziaren (głównie kwarcu) i spoiwa. W przypadku Skałek Chronowskich mamy do czynienia z piaskowcami istebniańskimi, które powstały kilkadziesiąt milionów lat temu.

Dlaczego jednak skały z obszaru Pogórza Wiśnickiego nazywane są przymiotnikiem pochodzącym od nazwy miejscowości, położonej przy polsko-czeskiej granicy? Nadawanie formacjom skalnym nazw pochodzącym od nazw miejscowości jest dość powszechnym zjawiskiem w geologicznym świecie. Nie oznacza to jednak oczywiście, że piaskowce istebniańskie występują jedynie na terenie i w sąsiedztwie Istebnej. Po prostu warstwy skalne tego rodzaju zostały pierwszy raz oficjalnie opisane i scharakteryzowane właśnie podczas badań geologicznych prowadzonych w okolicy Istebnej.

Ścieżka wiedzie dalej przez las. Poruszając się zgodnie z przebiegiem ścieżki, wkrótce docieramy na dużą polanę. Skręcamy w prawo i wzdłuż granicy z lasem wędrujemy pod górę, po czym znowu skręcamy w prawo. Wychodzimy z lasu w miejscu, z którego rozciąga się panorama Borównej i okolicznych lasów. W oddali widać również wieżę kościoła w Borównej.

Wzniesienie, na szczycie którego znajdują się Skałki Chronowskie, to Kobyla Góra o wysokości 364 m. Od południa i zachodu opływa ją potok Borowianka. Południowe, łagodne zbocza góry nie są zbytnio zalesione, dzięki czemu widoczna jest stąd piękna panorama części Pogórza Wiśnickiego. Na południowych, nasłonecznionych polanach śródleśnych często wygrzewają się jaszczurki. Przy granicy z lasem napotkać można wawrzynka wilczełyko – coraz rzadziej spotykany gatunek krzewu, objęty częściową ochroną. Roślina ta, o niezwykle ozdobnych kwiatach  i owocach, jest silnie trująca dla człowieka. Jej owoce stanowią jednak źródło pożywienia dla wielu gatunków ptaków, takich jak: dzwoniec, jarząbek czy grubodziób. Północna część Kobylej Góry jest bardziej stroma i skalista, a jej zbocza porasta las bukowy.

Wkrótce docieramy do wąskiej asfaltowej ścieżki. Powoli schodzimy w dół. Po drodze możemy zobaczyć przykłady tradycyjnej zabudowy wsi. Przy skrzyżowaniu skręcamy w prawo. Za mostem, na wysokości drewnianego domu, położonego tuż przy drodze, skręcamy w lewo, zgodnie z oznakowaniem ścieżki. Przechodzimy przez pola i niewielki leśny wąwóz. Następnie ścieżka wyprowadza nas w okolice Ośrodka Edukacji Ekologicznej.

Spacerując między Borówną a Chronowem, na stosunkowo niewielkim terenie można napotkać różnego rodzaju siedliska przyrodnicze: lasy, łąki i pastwiska, zarośla i śródleśne polany. Jest to cecha charakterystyczna dla całego obszaru Wiśnicko-Lipnickiego Parku Krajobrazowego, związana między innymi z ciągle jeszcze tradycyjnym charakterem miejscowego rolnictwa, które sprzyja naturalizacji krajobrazu. Oprócz dorodnych drzew liściastych i iglastych, na trasie ścieżki przyrodniczej napotkamy krzewy, m.in. leszczynę pospolitą, kruszynę pospolitą oraz krzewinki takie jak wrzos zwyczajny czy borówka czarna. Bogactwem pobliskich lasów są również grzyby, w tym jadalne gatunki, takie jak borowik szlachetny, podgrzybek brunatny i czubajka kania.

Przebywając w Borównej warto podjechać do pobliskiej wsi Chronów, gdzie znajduje się zabytkowy drewniany kościół. Zaraz po opuszczeniu Borównej, miniemy po drodze zabudowania dawnego dworu w Chronowie. W sąsiedztwie dworu znajduje się pomnik przyrody – wiekowa lipa drobnolistna.

Położony na malowniczym wzniesieniu kościół, znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej. Został wzniesiony w 1685 roku na miejscu wcześniejszej, również drewnianej świątyni. Podczas jednej z przebudów, stojącą przy zachodniej ścianie nawy wieżę włączono w bryłę kościoła. Wyposażenie świątyni pochodzi głównie z okresu baroku, a ściany zdobi polichromia z 1930 roku. Wyjątkowo cennym zabytkiem w tym kościele był obraz „Męczeństwo św. Kryspina i Kryspiniana” z początku XVI wieku, który obecnie znajduje się w zbiorach Muzeum Diecezjalnego w Tarnowie.