Dla jednych to część Beskidu Wyspowego, dla drugich Beskidu Makowskiego, jeszcze inni zaliczają te góry do Beskidu Średniego lub po prostu do pasma Lubomira i Łysiny. Kłopoty z klasyfikacją wzniesień położonych w okolicach Myślenic znane są od dawna. W większości przewodników szczątkowe informacje na ich temat można znaleźć w formie dodatku do przewodnika po Beskidzie Wyspowym. Jeśli jednak zawierzyć źródłom historycznym, to jako pierwszy nazwy Beskid Myślenicki użył w 1938 roku Mieczysław Orłowicz, twórca turystycznego podziału Karpat. Wedle jego koncepcji Beskid Myślenicki to obszar górski położony pomiędzy trzema dolinami rzecznymi: doliną Skawy, Raby oraz Stradomki. Współcześnie nazwa ta funkcjonuje tylko w literaturze turystycznej i odnosi się do regionu położonego na styku dwóch grup górskich, tj. zachodniej części Beskidu Wyspowego oraz wschodniej Beskidu Makowskiego. Niekwestionowanym centrum tej górskiej krainy jest schronisko PTTK na Kudłaczach i to tutaj rozpoczyna się nasza wędrówka.

Na polanę Nad Nowinami, gdzie zlokalizowane jest schronisko, można dotrzeć na wiele sposobów i z wielu stron. My polecamy jednak dojechać tam samochodem, żeby zaoszczędzić trochę czasu i sił. Szlaki prowadzące na Kudłacze nie należą do bardzo widokowych, ale warto je przemierzyć, o ile chcemy pomaszerować w samotności przez las. Jeżeli natomiast na wycieczkę mamy tylko pół dnia lub przyjeżdżamy z dzieckiem, to polecamy wariant z zaparkowaniem samochodu w odległości kilkuset metrów od schroniska. Ludziom gór możliwość bezpośredniego dojazdu na miejsce może wydać się nieco sprzeczna z naturą rzeczy, ale ma też wiele dobrych stron. Dzięki temu można łatwo dotrzeć na Kudłacze późnym popołudniem, żeby podziwiać zachód słońca, lub po zmroku, aby poobserwować gwiaździste niebo.

Samo schronisko jest dość atrakcyjne. To stosunkowo nowy obiekt, otwarty w 1991 roku i dobrze dostosowany do potrzeb turystów. Przy lepszej pogodzie można tutaj zrobić piknik, są ławki, miejsca do rozpalenia ogniska, a nawet niewielki plac zabaw dla dzieci. Można także zaopatrzyć się w produkowany w tutejszej pasiece miód. Punktem spotkań jest polana, z której roztacza się jedna z najlepszych panoram w regionie. Od 2009 przy schronisku działa też izba pamięci poświęcona historii II wojny światowej, w tym w szczególności walkom partyzanckim na terenie powiatu myślenickiego. Można tu zobaczyć stałą ekspozycję na ten temat.

Schronisko będzie naszym punktem startowym, ale i docelowym, zdążymy tu jeszcze wrócić na obiad. Przed nami niewiele ponad godzina marszu czerwonym szlakiem przez las po niemalże płaskim ternie. Ścieżka prowadzi przez Łysinę i Trzy Kopce, a przewyższenie względem schroniska wynosi zaledwie 150 metrów. Ot, prawdziwy spacerek górski, a szlak nadaje się idealnie nawet dla osób bez kondycji czy dla małych dzieci, które chodzą już samodzielnie. Poza kałużami i błotem w deszczowe dni nie napotkamy tu właściwie żadnych przeszkód.

Gdy miniemy już Trzy Kopce, to po chwili marszu po lewej stronie zobaczymy niewielką polanę z ławeczkami. Jest to świetne miejsce na odpoczynek, a zarazem najładniejszy punkt widokowy w kierunku północno-wschodnim na tej trasie. Przy dobrej pogodzie można stąd podziwiać panoramę regionu z Ciecieniem w roli głównej.

Jeśli zwyczajowo na szczycie spodziewacie się najlepszych widoków na trasie, to niestety przygotujcie się na małe rozczarowanie. Lubomir jest szczytem prawie całkowicie zalesionym, ale zaciekawić może inna wyjątkowa atrakcja, a mianowicie Obserwatorium Astronomiczne im. Tadeusza Bachiewicza, dostępne dla zwiedzających. Warto wcześniej sprawdzić harmonogram pokazów i godziny otwarcia na stronie internetowej placówki.

Obserwatorium działa w trzech obszarach: naukowym, dydaktycznym i popularyzatorskim. W ramach oferty dydaktycznej organizowane są tu jedyne w Polsce otwarte pokazy nieba oraz wieczorne obserwacje. Pokazy odbywają się dwa razy w miesiącu, w soboty od marca do listopada w pobliżu nowiu Księżyca, a w lipcu i sierpniu także w pozostałe piątki i soboty, z zastrzeżeniem jednak, że warunki pogodowe muszą być idealne do obserwacji. Co to oznacza w praktyce? Tylko bezchmurne niebo i brak opadów atmosferycznych gwarantują sensowną możliwość oglądania z bliska gwiazd i planet. Zdarza się więc, że zajęcia edukacyjne muszą zostać odwołane, jednak  pracownicy obserwatorium starają się organizować pokazy nawet w mniej sprzyjających warunkach. W trakcie obserwacji, trwających zwykle około dwóch godzin, można zobaczyć m.in. gromady kuliste gwiazd i mgławice planetarne. Można także pooglądać kratery, góry i morza księżycowe na Srebrnym Globie oraz Wielką Czerwoną Plamę na Jowiszu czy pierścienie Saturna. W przypadku takiego nocnego pokazu warto wybrać się do obserwatorium od strony przełęczy Jaworzyce koło Węglówki, skąd czeka nas jedynie 1,5 kilometra podejścia. Jest to wręcz wymarzona opcja na nocny wypad w góry.

Pierwsze obserwatorium na Lubomirze powstało prawie 100 lat temu, kiedy szczyt ten nosił jeszcze inną nazwę. Właścicielem terenów na ówczesnej Łysinie był książę Kazimierz Lubomirski, który przekazał te ziemie pod budowę stacji obserwacyjnej. To na jego cześć w 1932 roku nazwę szczytu zmieniono, a powstanie obserwatorium zainicjował założyciel placówki i zasłużony polski astronom Tadeusz Banachiewicz, który został później wybrany patronem tego miejsca. Przed II wojną światową w obserwatorium dokonano kilku interesujących odkryć, m.in. dwóch komet. Jednakże w 1944 roku niemieccy żołnierze zniszczyli obserwatorium, które na odbudowę musiało czekać ponad 60 lat. Obecny budynek został oddany do użytku w 2007 roku.

Po zwiedzeniu obserwatorium powoli udajemy się w drogę powrotną, ale żeby nie wracać tą samą ścieżką, możemy zdecydować się na jeden z wariantów: wybrać czarny szlak, poprowadzony niemal równolegle do szlaku czerwonego, którym przyszliśmy, albo udać się na Suchą Polanę, żeby do schroniska dotrzeć szlakiem zielonym. I ten nieco dłuższy wariant zdecydowanie polecamy! Z tego etapu trasy powinny jednak zrezygnować osoby z trudnościami w poruszaniu, będzie bowiem dosyć stromo.

Przy rozejściu szlaków pod Łysiną skręcamy w prawo żółtym szlakiem i ostro pochylonym zboczem schodzimy na piękną rozległą polanę na Suchej Przełęczy. Miejsce to jest skrzyżowaniem kilku szlaków i to tutaj początkowo planowano zbudować schronisko, które ostatecznie stanęło na Kudłaczach. Obecnie znajduje się tu wiata turystyczna, miejsce biwakowe z możliwością zapalenia ogniska oraz kącik dydaktyczny z tablicami informacyjnymi. Na Suchej Polanie ustawiono także kamienny obelisk z krzyżem i pamiątkową tablicą upamiętniającą partyzanckie starcia z hitlerowcami w 1944 roku.

Na Suchą Polanę najlepiej jednak przybyć wiosną, kiedy podobnie jak w Tatrach kwitną tutaj krokusy. Miejsce to wygląda bardzo malowniczo, a możliwość przybycia tu o zmierzchu oraz biwakowania czyni je podwójnie atrakcyjnym. Może zatem warto od czasu do czasu zrezygnować z obleganych atrakcji na rzecz niedocenianych lokalnych zakątków?