Słona sztuka

Autor: Muzeum Żup Krakowskich w Wieliczce, Redakcja WMM, Licencja: ©

Sól jest trudnym materiałem. Z jednej strony jest bardziej miękka i plastyczna niż kamień, jednak może zawierać w bryle niewidoczne spękania. Jeden nieostrożny ruch dłuta i pobijaka może spowodować zniszczenie rzeźby.

Sól jest bardzo wrażliwa na wilgoć i świeże wilgotne powietrze. Wyługowanych rzeźb właściwie nie sposób uzupełnić, odnowić. Najstarsze solne rzeźby pochodzą z końca XVII wieku. Bardzo cenne jest rzeźbiarskie wyposażenie kaplicy św. Antoniego (1698), kaplicy św. Krzyża w komorze Lizak (ukończone w 1730 roku, miejsce niedostępne dla zwiedzających) oraz figury mnichów w kaplicy św. Krzyża na poziomie II wyższym (przeniesione z kaplicy św. Kunegundy na Boczańcu, z końca XVII wieku). Wiele rzeźb nie dotrwało do naszych czasów (np. rzeźby Wulkana i Neptuna w sali balowej Łętów). Najbardziej znany i efektowny jest zespół solnych rzeźb i płaskorzeźb wykonywanych od 1895 roku w kaplicy św. Kingi na poziomie II wyższym przez Józefa Markowskiego, jego brata Tomasza, Antoniego Wyrodka i Stanisława Anioła. Tradycja rzeźbienia w soli kultywowana jest z powodzeniem w wielickiej kopalni do dzisiaj.


Na portalu Wirtualne Muzea Małopolski rzeźby wykonane w soli reprezentują przedstawienia św. Barbary i św. Kingi. 

Opracowanie: Muzeum Żup Krakowskich w Wieliczce, Redakcja Wirtualnych Muzeów Małopolski
Św. Barbara, eksponat ze zbiorów Muzeum Żup Krakowskich w Wieliczce.