Królewski rodowód

Królewski rodowód

Autor: Katarzyna Meroń, Licencja: CC BY-SA

Kinga urodziła się w 1234 roku jako córka króla Węgier, Beli IV, z dynastii Arpadów, oraz Marii, córki cesarza greckiego, Teodora I Laskarisa. Wychowywała się na dworze swojego ojca w Ostrzyhomiu. Kinga odebrała tam wszechstronne oraz głęboko religijne wychowanie.

Po śmierci księcia polskiego, Henryka Brodatego, pana na Śląsku i w Krakowie, zabrakło opiekuna dla małoletniego wówczas Bolesława, księcia sandomierskiego. Za radą ówczesnego biskupa krakowskiego postanowiono związać Polskę z silnym sąsiadem – jakim były w tamtym czasie Węgry – poprzez małżeństwo Bolesława z Kingą.

Kinga i Bolesław spotkali się w 1239 roku, w Wojniczu. Tam doszło do zawarcia umowy małżeńskiej. Ze względu na ich młody wiek (5 i 13 lat) były to jedynie zrękowiny, a uroczyste zawarcie małżeństwa odbyło się na zamku krakowskim około 1247 roku. W kraju panował niepokój w związku z najazdem Mongołów oraz rozpoczętą wojną o dziedzictwo śląskie i krakowskie. Para książęca wielokrotnie była zmuszona do ucieczki przed nieprzyjaciółmi. Dopiero po zwycięstwie nad Konradem Mazowieckim, książę i księżna mogli spokojnie osiąść w zamku w Nowym Korczynie. Tu właśnie Kinga zdołała Bolesława do zachowania ślubów czystości, dlatego historia nadała księciu Bolesławowi przydomek „Wstydliwy”.

Dla podniesienia kraju z ruiny Kinga ofiarowała część swojego posagu, który wynosił 40 000 grzywien i było dużą sumą na owe czasy. Bolesław za to oddał Kindze w wieczyste posiadanie Ziemię Sądecką (1252). Kinga sprowadziła z Węgier górników, którzy dokonali pierwszego odkrycia złóż soli. W rządzeniu krajem Kinga była dużą podporą dla Bolesława, o czym świadczą liczne dokumenty. Kinga wspierała hojnie kościoły i klasztory. Ufundowała kościoły w Nowym Korczynie i w Bochni. Przyczyniła się do kanonizacji św. Stanisława Biskupa (1253). Po śmierci męża w 1279 roku Kinga postanowiła osiąść w Starym Sączu, w klasztorze klarysek, który sama ufundowała. Śluby zakonne złożyła dopiero w 1289 roku – a więc na trzy lata przed śmiercią. Wiązało się to z możliwością dysponowania swoim majątkiem na cele kościelne. Po złożeniu ślubów uroczystych nie posiadała żadnych dóbr, gdyż zakazywała tego surowa reguła franciszkańska. Kinga spędziła w klasztorze w Starym Sączu 12 lat, poddając się surowej regule, ułożonej przez św. Klarę. Zmarła w 1292 roku. Lud Małopolski zachował wdzięczną pamięć o Kindze jako pani pobożnej, miłosiernej, czułej na niedolę ludzką. Zaraz po jej śmierci zaczął do niej się modlić jako do swej orędowniczki przed tronem Bożym. Co roku urządzano procesje z relikwiami Kingi przy wielkim napływie wiernych. A jednak beatyfikacja nastąpiła dopiero za papieża Aleksandra VIII w 1690 roku. Kinga została kanonizowana 16 czerwca 1999 roku w Starym Sączu przez Jana Pawła II.

Na podstawie książki Wincentego Zaleskiego Święci na każdy dzień opracowała Katarzyna Meroń.

Źródło: Pierścień świętej Kingi, www.pierscienkingi.mik.krakow.pl
Fot. Cezary Piwowarski, Wikipedia CC BY SA 3.0