Duchownictwo

Autor: Kamila Kosmalska, Licencja: CC BY-SA

Osoby niemające żadnych, lub mające tylko powierzchowne wiadomości o duchownictwie, czyli o nauce wynikłej z objawów duchowych, zwykle żądają od drugich wyjaśnienia… – podpowiemy Ci więc Czytelniku, co to właściwie jest to całe duchownictwo! Pomoże nam w tym Allan Kardec i wydana w Krakowie w 1863 roku książka…

1. Duchownictwo jest to nauka o tem wszystkiem co ma związek z poznaniem duszy czyli ducha i świata niewidzialnego (duchowego), tudzież objawów duchowych.

2. Duchy nie są to istoty odrębne w stworzeniu, ale są to dusze ludzi, którzy się pozbyli powłoki cielesnej, czyli pomarli, a ktokolwiek wierzy w istnienie duszy po śmierci, wierzy tem samem w duchy, bo to jest jedno i to samo.

3. Duchy mogą się przenosić wszędzie z szybkością myśli, mogą wniknąć wszędzie, żadna materyja nie jest dla nich przeszkodą. Mają wszystkie nasze zmysły, ale daleko w wyższym stopniu doskonałości, przenikają wszystko, wźrok mają lekko bystrzejszy, i nie tak ograniczony jak u człowieka, a ten przymiot rozciąga się u nich do wszystkich wrażeń.

4. Duchy znajdują się wszędzie; znajdują się w pośród nas, dotykają się nas i widzą nas ciągle. Przez tę ciągłą obecność między nami, duchy są czynnikami w licznych zjawiskach, odgrywają ważną rolę w świecie moralnym, a pod pewnym względem i w świecie fizycznym; jednem słowem stanowią jednę z głównych potęg natury.

4. Związki między światem widzialny a niewidzialnym mogą być ukryte lub widoczne, dobrowolne lub wywołane. (…) Objawy wypadkowe, zdarzają się niespodziewanie i nagle, często nawet przedstawiają się osobom, którym nauka duchownicza jest obcą, i dla tego też te osoby, niemogąc sobie ich rozumnie wytłomaczyć, przypisują je przyczynom nadprzyrodzonym.(…)

5. Duchy objawiają się często samowolnie, dając znać że są obecne, bądź to przez łoskot, bądź przez uderzenia, tak właśnie jak przychodzień puka do drzwi aby mu otworzono. Są też duchy które zamiast pukania robią hałas podobny do tłukącego się szkła, do zamykanych drzwi; inne wywracają meble, niektóre nawet robią wielki nieład i zamieszanie.

6. Komunikacyje które odbieramy od duchów, mogą być dobre albo złe, prawdziwe albo fałszywe, głęboko pomyślane albo lekkomyślne, według natury duchów z któremi rozmawiamy. (…) Naturę duchów poznać można w częstej z niemi rozmowie, i wedle sposobu ich wyrażania się. Ten sposób czyli język, u duchów wyższych jest zawsze godny, szlachetny, wzniosły, nacechowany dobrocią, wolny od sprzeczności; w nim przebija najczystsza moralność. (…)

7. Duchy niższe, wyszczególniają się mniejszą lub większą nieświadomością; moralność ich i przenikliwość bardzo ograniczona, wyobrażanie o rzeczach fałszywe, ciemne albo niedokładne (…) Duhy wyższe, zajmują się wyłącznie rozprawami rozumnemi, mającemi na celu naukę i wykształcenie nasze duchowe (…) Duchy niższe nie są zupełnie złe, niektóre z nich są tylko niewykształcone i płoche, inne są dowcipne, zabawne, żartobliwe, filuterne i uszczypliwe; albowiem w świecie duchów, jak i na ziemi, znane są wszystkie rodzaje przewrotności i złośliwości, jak równie wszelkie stopnie wykształcenia umysłowego i moralnego.

O tym, jaki rodzaj komunikacji z duchami jest najprostszy, jakie ryzyko niesie ze sobą rozmowa z nimi, jak ocenić prawdziwość kontaktu z duchami – przeczytacie w książce udostępnionej w cyfrowych zbiorach Biblioteki Narodowej www.polona.pl
 
Cytaty pochodzą z książki Co to jest duchownictwo? Przewodnik dla nieświadomych w dziedzinie objawów duchowych, zawierający treściwe wyłuszczenie zasad nauki duchowniczej, Allan Kardec, Kraków 1863 r. (źródło: Biblioteka Narodowa, domena publiczna) *pisownia oryginalna

Fot.: okładka książki Duchownictwo..., Cyfrowa Biblioteka Narodowa, domena publiczna