Pensjonat został wybudowany w latach 1926–1928 r. przez Towarzystwo Wzajemnych Ubezpieczeń Prywatnych ze Lwowa (w 1934 r. przejęte przez ZUS). Architekta wyłoniono w drodze konkursu, projekt realizacyjny powierzono Eugeniuszowi Czerwińskiemu z Politechniki Lwowskiej. Zaprojektował on monumentalny budynek, przypominający nieco zamek z elementami neorenesansowymi. Mimo tradycyjnej stylistyki budowla odznaczała się także innowacyjnością: żelbetowe balkony to rozwiązanie zaczerpnięte z najbardziej awangardowego ośrodka architektury tego czasu – niemieckiej szkoły Bauhaus. Jego dumna nazwa, Lwigród, nie była jedynym elementem łączącym pensjonat ze Lwowem. Hol zdobiło dzieło Kazimierza Sichulskiego „Obrona Lwowa” – niestety, zaginione w czasie wojny. Sichulski wykonał też dla Lwigrodu panneau (naścienną dekorację) ze scenami ogrodowymi. Z kolei przestronną salę balową przyozdabiał cykl pokaźnych rozmiarów płócien Feliksa Wygrzywalskiego „Historia tańca”. Oprócz bogatego wystroju Lwigród odznaczał się też wyjątkowo wysokim standardem sanitarnym – posiadał nie tylko pokoje zabiegowe i łazienki mineralne, ale także salę operacyjną.

Nowe Łazienki Mineralne zostały wybudowane w latach 1924–1926, gdy Stare Łazienki Mineralne, projektu Feliksa Księżarskiego, nie mogły już podołać wzmożonemu napływowi kuracjuszy. Całość założenia – dwuskrzydłowy budynek o spadzistych dachach z dwoma dziedzińcami na osi oraz z biegnącą pomiędzy skrzydłami kolumnadą – nawiązuje do architektury baroku. Była to konwencja często stosowana w latach 20., zwłaszcza w projektach budynków państwowych lub tam, gdzie istotne było podkreślenie związku z tradycją i historią. Wystrój wnętrza jest dobrym przykładem polskiego art déco. Na reprezentacyjnej klatce schodowej zachowały się oryginalne malowidła autorstwa krakowskiego malarza Jana Bukowskiego. Architekt Nowych Łazienek Władysław Klimczak miał już wówczas doświadczenie w projektowaniu budynków o przeznaczeniu sanatoryjno-szpitalnym. Był autorem m.in. ogrodowego założenia szpitala im. dr. Józefa Babińskiego w Krakowie-Kobierzynie.

Luksusowy pensjonat, wybudowany w latach 1932–1934, był własnością słynnego śpiewaka Jana Kiepury. Postanowił on w ten sposób zainwestować pieniądze zarobione podczas zagranicznych tournée. Jako architekta zatrudnił młodego, lecz znanego i cenionego absolwenta Politechniki Warszawskiej Bohdana Pniewskiego. Zaprojektował on czterokondygnacyjny budynek z tarasem na dachu, charakteryzujący się monumentalną i zrytmizowaną fasadą. Plasuje się on w drugiej linii architektury awangardowej – często nazywanej zredukowanym modernizmem. Wnętrze, dopracowane w najdrobniejszych szczegółach przy użyciu kosztownych materiałów (alabastry, marmury, chromowana stal itd.), było symbolem luksusu i prestiżu.

W latach międzywojennych Krynica aspirowała do miana polskiej stolicy sportów zimowych. Zaplecze sportowe pozwalało na uprawianie takich dyscyplin jak narciarstwo zjazdowe, skoki narciarskie (skocznia na Krzyżowej umożliwiała skok do 75 m), hokej na lodzie, a od 1928 r. także saneczkarstwo, wtedy to bowiem na Górze Parkowej powstał tor bobslejowy. W 1937 r., aby ułatwić kuracjuszom i miłośnikom białego szaleństwa wejście na górę, podjęto decyzję o budowie kolejki. Torowisko, po którym równocześnie mogą jechać dwa wagoniki w ruchu wahadłowym, zostało zaprojektowane zgodnie ze szwajcarskimi normami. Natomiast obie stacje kolejki – górna i dolna – łączyły w sobie wiele funkcji. W pawilonie dolnym znajdowały się szatnie, saneczkarnia i warsztat naprawczy sanek i nart. Z kolei w budynku u góry mieściło się zaplecze restauracji – kuchnia, kotłownia, pomieszczenie gospodarcze oraz poczekalnia, z której wyjście prowadziło na obszerny taras i do restauracji.

Nowy Dom Zdrojowy został wzniesiony w latach 1937–1939 r. naprzeciwko Starego Domu Zdrojowego (1884–1889, arch. Jan Zawiejski). Jego architekt Witold Minkiewicz był profesorem Politechniki Lwowskiej i jednym z najwybitniejszych przedstawicieli modernizmu. Nowy Dom Zdrojowy prezentuje taki właśnie styl – oszczędny w środkach i purystyczny. Efekt dekoracyjności został osiągnięty wyłącznie za pomocą zróżnicowania brył oraz poprzedzającej budynek kolumnady. Jednak najefektowniejsze jest wnętrze budynku. Jego wyposażenie jest bowiem utrzymane w stylistyce marynistycznej – niezwykle popularnej w architekturze lat 30 XX wieku. Wielkie, okrągłe, fazowane lustra oraz stolarka drzwiowa z okrągłymi przeszkleniami nawiązują do okien na statkach. Z kolei wykończenia poręczy z chromowanej stali przypominają relingi na statku.